Mars 7
W dzisiejszym świecie Mars 7 stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona osób. Od wpływu na współczesne społeczeństwo po implikacje w życiu codziennym, Mars 7 stał się głównym tematem współczesnego dialogu. Wraz ze stałym wzrostem zainteresowania opinii publicznej, Mars 7 wywołał niekończące się pytania i debaty, generując bezprecedensowe zainteresowanie zdobywaniem wiedzy na temat różnych jego aspektów. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Mars 7 i jego wpływ w różnych obszarach, zapewniając kompleksowy przegląd, który pozwoli czytelnikom lepiej zrozumieć to zjawisko.
 Mars 6 – bliźniacza sonda Marsa 7 | |
| Inne nazwy |
M-73 No.51P |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR |
1973-053A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum | |
| Apocentrum |
1,69 au[1] |
| Okres obiegu |
574 dni[1] |
| Nachylenie | |
| Mimośród |
0,246[1] |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
9 sierpnia 1973 (17:00:17 UTC) |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
3260[1] kg |
| Masa aparatury naukowej |
lądownik: 635[1] kg |
Mars 7 (ros. Марс 7) – czwarta i ostatnia radziecka sonda kosmiczna typu M-73 wystrzelona w 1973 roku w kierunku Marsa w ramach programu Mars.
Program misji
Dostarczenie w pobliże Marsa lądownika i łagodne osadzenie go na powierzchni planety.
Misja
Sonda została wystrzelona cztery dni po próbniku Mars 6 9 sierpnia 1973, w dniu 9 marca 1974 roku dotarła w pobliże Marsa. Wskutek błędu w działaniu przelicznika pokładowego z próbnika został przedwcześnie wyrzucony lądownik. Nie dotarł on na powierzchnię planety, lecz minął Marsa w odległości około 1300 km. Sonda i lądownik weszły na orbitę heliocentryczną.
W próbniku Mars 7 zrealizowano m.in. dwa eksperymenty francuskie: Gémeaux S i Gémeaux T. Pierwszy eksperyment, oznaczony symbolem S, miał na celu zbadanie, jak się zmienia strumień promieniowania kosmicznego i energia jego cząstek w zależności od odległości od Słońca. Gémeaux T dotyczył wiatru słonecznego. Doświadczenia te zostały opracowane w dwóch placówkach: jedno w Ośrodku Energii Atomowej w Saclay (Gémeaux S), drugi zaś w Ośrodku Kosmicznych Badań Promieniowań w Tuluzie (Gémeaux T) [2].
Przypisy
Bibliografia
- Stanisław Robert Brzostkiewicz, Czerwona planeta, Wydawnictwo „Nasza Księgarnia” 1976, s. 122-124
