Dzisiaj zagłębimy się w temat, który budzi ciekawość wielu osób. Mattias Tesfaye to temat, który był przedmiotem debat i badań przez lata, a w tym artykule przyjrzymy się jego różnym aspektom. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Mattias Tesfaye przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów. W trakcie tej analizy przyjrzymy się różnym perspektywom istniejącym na Mattias Tesfaye i spróbujemy rzucić światło na niektóre mity i rzeczywistość wokół niego. Mamy nadzieję, że pod koniec tego artykułu czytelnicy będą mieli pełniejsze i głębsze zrozumienie Mattias Tesfaye i docenią jego znaczenie we współczesnym świecie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1981 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk |
Partia |
Mattias Tesfaye (ur. 31 marca 1981 w Aarhus[1]) – duński polityk, poseł do Folketingetu, od 2019 minister.
Syn etiopskiego imigranta[2]. W 2001 ukończył szkołę techniczną (Aarhus Tekniske Skole) w zawodzie murarza[1]. Praktykował w przedsiębiorstwie Skanska[3]. Zajął się także działalnością publicystyczną jako bloger[3] oraz autor kilku pozycji książkowych: Livremmen (2004), Vi er ikke dyr, men vi er tyskere (2010), Kloge hænder – et forsvar for håndværk (2013) i Velkommen Mustafa – 50 års socialdemokratisk udlændingepolitik (2017). Pracował w organizacjach związkowych, w latach 2006–2007 był przewodniczącym 3F Ungdom, organizacji młodzieżowej związku zawodowego Fagligt Fælles Forbund[4].
Działalność polityczną rozpoczynał w komunistycznej partii Danmarks Kommunistiske Parti/Marxister-Leninister. W 2005 przeszedł do ugrupowania Czerwono-Zieloni. W 2008 dołączył natomiast do Socjalistycznej Partii Ludowej, w latach 2010–2012 pełnił funkcję jej wiceprzewodniczącego. W 2013 został członkiem Socialdemokraterne[5]. W 2015 z ramienia socjaldemokratów po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Folketingetu, z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w kolejnych wyborach w 2019[1] i 2022[6].
W czerwcu 2019 został ministrem ds. imigracji i integracji w gabinecie Mette Frederiksen[7]. W maju 2022 w tym samym rządzie przeszedł na urząd ministra sprawiedliwości, zastępując Nicka Hækkerupa[8]. W grudniu tegoż roku powołany na ministra ds. dzieci i edukacji w drugim rządzie dotychczasowej premier[9].