Max Koegel
Dziś Max Koegel to temat, który przykuł uwagę zróżnicowanej i stale rosnącej publiczności. Od momentu powstania wywołał debaty, dyskusje i refleksje w różnych obszarach, takich jak polityka, nauka, technologia, kultura i społeczeństwo w ogóle. Z biegiem czasu Max Koegel stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu różnych pokoleń, gdyż udało mu się przekroczyć bariery i granice, stając się podstawową częścią codziennego życia wielu ludzi. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Max Koegel i analizować jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia.
| |
 SS-Obersturmbannführer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Max Koegel (ur. 16 października 1895 w Füssen, zm. 26 czerwca 1946 w Schwabach) – zbrodniarz hitlerowski, komendant obozów koncentracyjnych Ravensbrück, Majdanek i Flossenbürg oraz SS-Obersturmbannführer[1].
Życiorys
Urodzony w Füssen (Bawaria), uczestniczył jako ochotnik w I wojnie światowej. Walczył m.in. pod Verdun, gdzie został ranny[2]. Po zakończeniu wojny początkowo pracował w urzędzie celnym, następnie w 1922 otworzył sklep (w 1926 zbankrutował i został skazany za oszustwo). Członek Schutzstaffel od 1929 i NSDAP od 1932. W 1933 Koegel rozpoczął służbę obozową jako strażnik w Dachau, gdzie terminował pod okiem Theodora Eickego. W 1936 został adiutantem w Columbia-Haus w Berlinie, ale już w 1937 powrócił do Dachau zostając adiutantem Eickego. Następnie od 1938 do 1939 pełni funkcję Schutzhaftlagerführera w Ravensbrück.
1 stycznia 1940 Koegel został komendantem obozu Ravensbrück (zasłynął z okrucieństwa, z jakim traktował więźniarki). Na stanowisku tym pozostał do sierpnia 1942, gdy przeniesiono go do Majdanka, również jako komendanta obozu. W Majdanku pozostał do stycznia 1943. Wreszcie od kwietnia 1943 do kwietnia 1945 był ostatnim komendantem Flossenbürga. Koegel ponosi bezpośrednią odpowiedzialność za zbrodnie popełnione w obozach koncentracyjnych, których był komendantem. Osobiście dawał przykład innym esesmanom, maltretując i bijąc więźniów (także kobiety). W kwietniu 1945 znalazł się w składzie sędziowskim, który skazał Wilhelma Canarisa na karę śmierci (wyrok wykonano 9 kwietnia 1945).
Po wojnie został schwytany przez Amerykanów, a następnie skazany przez aliancki Trybunał Wojskowy za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciw ludzkości popełnione w Ravensbrück na śmierć przez powieszenie. Popełnił w czerwcu 1946 samobójstwo w więzieniu w Norymberdze przed wykonaniem wyroku.
Przypisy
- ↑ Chris Webb, Carmelo Lisciotto, Majdanek Concentration Camp (KL Lublin) Holocaust Research Project.org
- ↑ Koegel, Max - TracesOfWar.com , www.tracesofwar.com .