Medusa (1911)

W tym artykule zbadamy fascynujący świat Medusa (1911) i wszystkie jego konsekwencje dla naszego obecnego społeczeństwa. Od wpływu na życie codzienne po znaczenie w branży zawodowej, Medusa (1911) okazał się tematem rosnącego zainteresowania osób w każdym wieku i o każdym zawodzie. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w pochodzenie, ewolucję i przyszłe perspektywy Medusa (1911), aby lepiej zrozumieć jego znaczenie w bieżącym kontekście. Ponadto przeanalizujemy różne podejścia i opinie, które istnieją wokół Medusa (1911), w celu przedstawienia kompleksowej i wzbogacającej wizji tego tematu, który jest dziś tak aktualny. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Medusa (1911)!

Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.
Medusa
ilustracja
Klasa

okręt podwodny

Typ

Medusa

Historia
Stocznia

FIAT-San Giorgio
La Spezia

Położenie stępki

29 maja 1910

Wodowanie

30 lipca 1911

 Regia Marina
Wejście do służby

1 czerwca 1912

Zatopiony

10 czerwca 1915

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


248–252 tony
305 t

Długość

45,15 m

Szerokość

4,2 m

Zanurzenie

3 m

Zanurzenie testowe

40 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 650 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 300 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


12 węzłów
8 w.

Zasięg

powierzchnia: 1200 Mm przy 8 w.
zanurzenie: 54 Mm przy 6 w.

Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe

2 × 450 mm

Załoga

21

Medusa – włoski okręt podwodny z początku XX wieku, jedna z ośmiu jednostek typu Medusa. Okręt został zwodowany 30 lipca 1911 roku w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii, a w skład Regia Marina wszedł 1 czerwca 1912 roku. Pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, biorąc udział w I wojnie światowej. „Medusa” zatonęła 10 czerwca 1915 roku na północnym Adriatyku po trafieniu torpedą przez niemiecki okręt podwodny SM UB-15.

Projekt i budowa

„Medusa” i jej siostrzane jednostki zostały zaprojektowane przez inż. Cesarego Laurentiego jako rozwinięcie poprzednich projektów tego konstruktora (Glauco i „Foca”)[1]. Po wybuchu oparów benzyny na „Foce” zrezygnowano ostatecznie z montażu na okrętach podwodnych silników benzynowych i do napędu jednostek typu Medusa użyto po raz pierwszy silników wysokoprężnych[2][3]. Nowatorski napęd spowodował opóźnienia we wprowadzeniu okrętów do służby ze względu na przeprowadzane testy, wypadki i przeróbki[4]. Ostatecznie jednak powstały udane jednostki charakteryzujące się wysoką manewrowością i stabilnością w położeniu podwodnym[1][2].

„Medusa” zbudowana została w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii[2][4]. Stępkę okrętu położono 29 maja 1910 roku, a zwodowany został 30 lipca 1911 roku[4][5][a]. Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym to imię[6].

Dane taktyczno-techniczne

„Medusa” była niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[3][4]. Długość całkowita wynosiła 45,15 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3 metry[5][7]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 248–252 tony, a w zanurzeniu 305 ton[5][8][b]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne FIAT o łącznej mocy 650 KM[2][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano(inne języki) o łącznej mocy 300 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 12 węzłów na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[1][2][c]. Zasięg wynosił 1200 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 54 Mm przy prędkości 6 węzłów w zanurzeniu (lub 670 Mm przy 12 węzłach na powierzchni i 24 Mm przy 8 węzłach w zanurzeniu)[1][7]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów[3].

Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped[1][2].

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 19 podoficerów i marynarzy[5][7].

Służba

„Medusa” weszła do służby w Regia Marina 1 czerwca 1912 roku[4][5]. W początkowym okresie załoga okrętu przechodziła szkolenie na wodach Morza Tyrreńskiego i odbywała krótki rejsy głównie w rejon Sardynii[9]. W momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej okręt wchodził w skład 1. dywizjonu okrętów podwodnych w Wenecji (wraz z siostrzanymi jednostkami „Jalea”, „Jantina”, „Salpa” i „Zoea” oraz „Atropo”)[9][10]. W pierwszych dniach czerwca 1915 roku „Medusa” (pod dowództwem kpt. mar. Vitturiego) wyszła na patrol w rejon Istrii[9][11]. Wracając do bazy, rankiem 10 czerwca jednostka została zauważona koło Porto di Piave Vecchia przez niemiecki okręt podwodny SM UB-15 (pływający pod banderą austro-węgierską jako SM U-11)[2][12]. U-Boot, dowodzony przez por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Heino von Heimburga, 8 czerwca wyszedł z Puli z zadaniem rozpoznania włoskich pól minowych w okolicy Wenecji[12]. „Medusa” została trafiona odpaloną z odległości 150 metrów torpedą i zatonęła z większością załogi (uratowano jedynie pięciu marynarzy)[12][13].

Uwagi

  1. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 119 podaje, że okręt został zwodowany 30 czerwca 1911 roku.
  2. ↑ Jackson 2001 ↓, s. 95 podaje wyporność 256/310 ton.
  3. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 346 i Pollina 1963 ↓, s. 45 podają prędkość 12,5/8,2 węzła, a Moore 1990 ↓, s. 218 podaje natomiast, że podczas prób okręt osiągnął na powierzchni prędkość 14,7 węzła.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Fontenoy 2007 ↓, s. 119.
  2. ↑ a b c d e f g h Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 276.
  3. ↑ a b c Gogin 2020 ↓.
  4. ↑ a b c d e Pollina 1963 ↓, s. 47.
  5. ↑ a b c d e f Fraccaroli 1970 ↓, s. 104.
  6. ↑ Pollina 1963 ↓, s. 45, 47.
  7. ↑ a b c Pollina 1963 ↓, s. 45.
  8. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 619.
  9. ↑ a b c Pollina 1963 ↓, s. 49.
  10. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 278.
  11. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 86.
  12. ↑ a b c Csonkaréti 2004 ↓, s. 93.
  13. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 251.

Bibliografia

  • Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914–1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: Medusa small submarines (1911–1914). Navypedia. . (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Robert Jackson: Okręty podwodne świata. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09214-1.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
  • Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895–1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
Okręty podwodne typu Medusa