Mewa cienkodzioba

W artykule Mewa cienkodzioba zajmiemy się tematem, który był przedmiotem dużego zainteresowania i debaty w dzisiejszym społeczeństwie. Przez lata Mewa cienkodzioba przykuł uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, generując szeroki wachlarz opinii i perspektyw. Od wpływu na życie codzienne po wpływ na trendy kulturowe, Mewa cienkodzioba pozostawił znaczący ślad w różnych obszarach. W tym artykule postaramy się zagłębić w historię, wpływ i przyszłe implikacje Mewa cienkodzioba, w celu przedstawienia kompleksowej i wzbogacającej wizji na ten temat. Dzięki szczegółowej i wnikliwej analizie czytelnik będzie mógł zagłębić się w złożoność i wymiary Mewa cienkodzioba, wzbogacając swoje zrozumienie i perspektywę na ten temat.

Mewa cienkodzioba
Chroicocephalus genei[1]
(Breme, 1839)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Chroicocephalus

Gatunek

mewa cienkodzioba

Synonimy
  • Larus genei Breme, 1839[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     lęgowiska

     występuje przez cały rok

     zimowiska

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Mewa cienkodzioba[3] (Chroicocephalus genei) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae). Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[4].

Zasięg występowania

Mewa cienkodzioba zamieszkuje wyspowo pas od Senegalu i Mauretanii przez południową i wschodnią część Półwyspu Iberyjskiego, baseny mórz Śródziemnego, Czarnego i Kaspijskiego, Azję Mniejszą i Bliski Wschód po Kazachstan, Afganistan, Pakistan i północno-zachodnie Indie. Zimuje w dużej części basenów mórz Śródziemnego, Czarnego i Kaspijskiego, wokół Półwyspu Arabskiego na południe po Róg Afryki[2].

Do Polski zalatuje sporadycznie – do 2019 roku stwierdzono ją 6 razy (obserwowano łącznie 7 osobników)[5].

Morfologia

Mewa cienkodzioba w locie
Wygląd
Grzbiet i wierzch skrzydeł popielate, reszta ciała biała. Na końcach skrzydeł białe plamy, końcówki lotek pierwszorzędowych czarne. Oko żółte, w szacie godowej dziób i nogi ciemnoczerwone. W szacie spoczynkowej dziób o jaśniejszym czerwonym odcieniu niż w szacie godowej, dziób osobników młodych cielisty lub żółtobrązowy[6].
Wymiary średnie
długość ciała ok. 40–45 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 100–115 cm
masa ciała ok. 220–350 g

Ekologia i zachowanie

Biotop
Morskie wybrzeża oraz słone i słodkie jeziora w pasie stepów, a także delty rzek. Zimą morskie wybrzeża, unika portów.
Jajo z kolekcji muzealnej
Gniazdo
Preferuje tereny otwarte, tworzy kolonie liczące od kilkudziesięciu do kilkuset par, często z rybitwami.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu–maju 2–3 jaja.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 21–28 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 2–3 dniach, zaś umiejętność latania zdobywają w wieku 30–35 dni.
Pożywienie
Głównie ryby, po które nurkuje do głębokości około 1 metra. Pokarm uzupełnia bezkręgowcami i roślinami.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę cienkodziobą za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku[2]. Liczebność populacji w 2015 roku szacowano na 180–230 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności populacji nie jest znany[2].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[7].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Chroicocephalus genei, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b c d BirdLife International, Larus genei, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2024-09-18). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
  4. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). . (ang.).
  5. ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 36. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2019. „Ornis Polonica”. 61, s. 117–142, 2020. 
  6. ↑ Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom, Collins Bird Guide, second edition, ISBN 978-0-00-726814-6.
  7. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Linki zewnętrzne