Michał Benesch
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Michał Benesch. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo – zbadamy każdy aspekt związany z Michał Benesch, aby zrozumieć jego znaczenie w różnych kontekstach. Na przestrzeni dziejów Michał Benesch odgrywał fundamentalną rolę w życiu ludzi, wpływając na ich decyzje, przekonania i interakcje. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się rozwikłać tajemnice otaczające Michał Benesch i odkryć jego prawdziwe znaczenie we współczesnym świecie.
 porucznik łączności
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca oficera mobilizacyjnego |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Michał Jan Benesch (ur. 28 sierpnia 1899 w Bochni, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik łączności Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Izydora i Heleny z Maślaków[1]. Uczestnik wojny z bolszewikami 1920. Służył w Szefostwie Łączności DOK V, a następnie w 5 batalionie telegraficznym w Krakowie na stanowisku dowódcy plutonu. Absolwent absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego[2]. W 1932 uzyskał tytuł magistra. Absolwent Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. 4 sierpnia 1934 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 sierpnia 1934 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności, a minister spraw wojskowych wcielił do Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie[3]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 39. lokatą w korpusie oficerów łączności[4]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w Pułku Radiotelegraficznym na stanowisku zastępcy oficera mobilizacyjnego[5].
W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, wzięty do niewoli radzieckiej 18 września w Łucku na Wołyniu[2]. Początkowo osadzony w obozie przejściowym w Szepetówce (stan na 29 września 1929), następnie przewieziony 7 października 1939 do putywulskiego obozu jenieckiego. 1 listopada 1939 wysłany do obozu jenieckiego w Kozielsku[6][2], dokąd dotarł 3 listopada. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[7] – lista wywózkowa 040/1 poz. 66, nr akt 3240 z 20 kwietnia 1940[8]. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[9][10]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[11]. W 1943 został zidentyfikowany podczas ekshumacji dokonanej przez Niemców pod numerem 2595[12][6], zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 20 maja 1943. Przy jego szczątkach zgodnie z niemieckim zapisem znaleziono legitymację PCK[13][14]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-97-02595. Według tej listy znaleziono: "wyciąg z metryki, pismo z pułku radiowego, legitymację członka PCK, kartki pocztowe, listę nazwisk, kalendarzyk"[15]. Ponadto jego nazwisko znajduje się na liście ofiar opublikowanej 26 czerwca 1943 w Gońcu Krakowskim[2] nr 146 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 150 z 1943. W Archiwum Robla (pakiet 02595) znajduje się kopia kalendarzyka z zapiskami znalezionego przy szczątkach Benescha.
Był żonaty z Heleną z Nizińskich, miał syna Ryszarda oraz córki Marię i Irenę[1].
Upamiętnienie
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19][20][21].
30 sierpnia 2009, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został uhonorowany poprzez posadzenie „Dębu Pamięci” w Więckowicach na terenie DPS[22]. Gościem honorowym była córka Jana Benescha, Maria Jasińska z rodziną[23][2].
12 kwietnia 2012 jego nazwisko zostało uwiecznione na tablicy umieszczonej na obelisku znajdującym się na poboczu ulicy Ofiar Katynia w Bochni[24].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[25]
- Brązowy Krzyż Zasługi[25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”[26]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[26]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b BETA Księgi Cmentarne , ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl .
- ↑ a b c d e Michał Wenklar, Michał Jan Benesch (1899-1940) , przystanekhistoria.pl (pol.).
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 sierpnia 1934 roku, s. 217, 226.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 414.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 817.
- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 28.
- ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 163.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 704.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 236 (niem.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 3 (pol.).
- ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie , lublin.ap.gov.pl (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 72 (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie , policja.pl, s. 1-4 (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. .
- ↑ Dąb Katyński – Więckowice – gmina Zabierzów (pol.).
- ↑ Dąb Pamięci posadzony w Więckowicach , Oficjalny serwis internetowy Gminy Zabierzów .
- ↑ Bochnia – serwis wiadomości z powiatu i miasta Bochni - Czasbocheński.pl: Trzecia tablica katyńska odsłonięta. www.czasbochenski.pl. . (pol.).
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 270.
- ↑ a b Muzeum Katyńskie - Mediateka , www.muzeumkatynskie.pl (pol.).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.