Mieleszki (Litwa)
W dzisiejszym świecie Mieleszki (Litwa) to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w różnych sferach społeczeństwa. Wraz ze wzrostem znaczenia Mieleszki (Litwa) w życiu codziennym, konieczne jest zrozumienie jego implikacji i konsekwencji, aby skutecznie sobie z nim poradzić. W tym artykule zbadamy różne aspekty Mieleszki (Litwa), analizując jego wpływ w różnych obszarach i oferując perspektywy, które przyczyniają się do wzbogacania wiedzy na ten temat. Od samego początku do dzisiejszej ewolucji Mieleszki (Litwa) pozostaje istotnym tematem, który zasługuje na naszą uwagę i refleksję.
| Państwo | |
|---|---|
| Okręg | |
| Rejon | |
| Gmina |
Daugieliszki Nowe |
| Populacja (2011) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Litwy  | |
 55°23′02″N 26°30′32″E/55,383889 26,508889
| |
Mieleszki – (lit. Mieleškiai) – wieś na Litwie, w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim, starostwie Daugieliszki Nowe.
Dawnej Mieliszki[1].
Historia
W czasach zaborów wieś leżała w granicach Imperium Rosyjskiego.
W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim[2], w gminie Widze[1].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 55 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Było tu 12 budynków mieszkalnych[1]. W 1931 w 16 domach zamieszkiwały 64 osoby[3].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Widzach. Podlegała pod Sąd Grodzki w m. Turmont i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Widze[4].
Przypisy
- ↑ a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 18.
- ↑ Dz.U. 1926 nr 6 poz. 29
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 14.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1039.