Mikołaj Gomólicki

W dzisiejszym świecie nieuniknione jest, aby nie interesować się Mikołaj Gomólicki. Niezależnie od tego, czy mówimy o aktualnym temacie, postaci historycznej czy zjawisku naturalnym, Mikołaj Gomólicki budzi powszechne zainteresowanie w społeczeństwie. Wpływ Mikołaj Gomólicki można zaobserwować w różnych obszarach, od kultury popularnej po środowisko akademickie, w tym politykę i ekonomię. Dlatego ważne jest dokładne zbadanie wszystkiego, co jest związane z Mikołaj Gomólicki, zrozumienie jego znaczenia i wpływu, jaki ma na nasze życie. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Mikołaj Gomólicki, badając jego różne aspekty i znaczenie w obecnym kontekście.

Mikołaj Gomólicki
pułkownik uzbrojenia pułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1884
Mińsk

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1944
Janaszów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szkoła Zbrojmistrzów

Stanowiska

komendant szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Mikołaj Gomólicki (ur. 7 marca?/19 marca 1884[1] w Mińsku, zm. 2 lipca 1944 w Janaszowie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 19 marca 1884 w Mińsku, ówczesnej stolicy guberni mińskiej, w rodzinie Piotra, pułkownika armii rosyjskiej, i Olgi z Lisiewiczów[1][2]. Podczas I wojny światowej został oficerem artylerii formowanej Armii Polskiej we Francji. 28 listopada 1918 roku, w stopniu majora, został dowódcą III grupy (dywizjonu) 1 pułku artylerii polowej. 2 kwietnia 1919 roku przejął od płk. Władysława Junga dowództwo 1 pułku artylerii polowej, który 1 września został przemianowany na 13 Kresowy pułk artylerii polowej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. Dowództwo pułku w Równem sprawował ponad sześć lat[4][5]. Z dniem 9 lutego 1925 roku został odkomenderowany na dwumiesięczny kurs dla wyższych dowódców artylerii przy generalnym inspektorze artylerii[6]. 2 października 1925 roku został przeniesiony do Szefostwa Artylerii Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko zastępcy szefa[7]. W 1926 roku komórka organizacyjna, w której pełnił służbę została wyłączona ze składu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII i przemianowana na 7 Okręgowe Szefostwo Artylerii. Pułkownik Gomólnicki zachował w nim stanowisko zastępcy szefa[8]. 22 marca 1929 roku został mianowany szefem 7 Okręgowego Szefostwa Uzbrojenia w Poznaniu[9]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów uzbrojenia. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do Szkoły Zbrojmistrzów w Warszawie na stanowisko komendanta[10][11]. Z dniem 31 marca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku, a na stanowisku komendanta szkoły zastąpił go podpułkownik Karol Błaszkowicz[12]. Zmarł 2 lipca 1944 roku w Janaszowie, w gminie Kłomnice[2].

22 lipca 1922 ożenił się z Marią Anielą z Siemiątkowskich (ur. 6 maja 1888), z którą miał syna Adama (ur. 29 sierpnia 1923)[2].

9 września 1996 został patronem 13 Kostrzyńskiego pułku artylerii.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Гомолицкий Николай Петрович. Офицеры русской императорской армии. . (ros.).
  2. ↑ a b c Informacje o rodzinie Siemiątkowskich. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne GNIAZDO. .
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 185.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 739, 813.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 660, 736.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 20 lutego 1925 roku, s. 83.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 98 z 2 października 1925 roku, s. 533.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 429, 447.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929 roku, s. 100.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 112.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295, 825.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 31 grudnia 1932 roku, s. 469.
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.

Bibliografia