W tym artykule poruszony zostanie temat Minuskuł 36, który z biegiem czasu stał się przedmiotem zainteresowania i badań różnych dyscyplin. Minuskuł 36 wywarł znaczący wpływ na różne aspekty społeczeństwa, kultury i historii, pozostawiając swoje piętno na życiu ludzi i rozwoju społeczności. Dzięki szczegółowej analizie zostaną zbadane różne wymiary i perspektywy otaczające Minuskuł 36, oferując czytelnikowi wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny. Celem kompilacji badań, zeznań i opinii ekspertów jest przyczynienie się do poznania i zrozumienia Minuskuł 36, zapewniając czytelnikowi niezbędne narzędzia do refleksji i sformułowania własnego osądu w tej sprawie.
| Data powstania |
XII wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
36 |
| Zawartość |
Ewangelie |
| Język |
grecki |
| Rozmiary |
29,3 × 21,3 cm |
| Typ tekstu |
bizantyński |
| Kategoria |
V |
| Miejsce przechowywania |
Minuskuł 36 (wedle numeracji Gregory—Aland), A20 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XII wieku[2]. Przechowywany jest w Paryżu.
Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii, na 509 pergaminowych kartach (29,3 cm na 21,3 cm)[2].
Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, w 22 linijek na stronę[2].
Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziały) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery umieszczono na marginesie. Sekcje Ammoniusza zostały opatrzone odniesieniami do Kanonów Euzebiusza. Tekst ewangelii zawiera τιτλοι (tytuły) do rozdziałów[3][4].
Grecki tekst Ewangelii reprezentuje bizantyńską tradycję tekstualną. Aland zaklasyfikował go do kategorii V[5].
Paleograficznie rękopis datowany jest przez INTF na wiek XII[2]. Rękopis został sporządzony na górze Athos.
Johann Jakob Wettstein wciągnął go na listę rękopisów Nowego Testamentu.
Rękopis badał Bernard de Montfaucon, Scholz oraz Paulin Martin[6].
Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej (Coislin Gr. 20) w Paryżu[2].