Misja „sui iuris” Turkmenistanu
W dzisiejszym świecie Misja „sui iuris” Turkmenistanu zajmuje centralne miejsce w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na kulturę popularną, znaczenie w środowisku akademickim, wpływ na politykę czy znaczenie w historii, Misja „sui iuris” Turkmenistanu jest przedstawiany jako temat interesujący, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Przez lata Misja „sui iuris” Turkmenistanu budził zainteresowanie badaczy, dziennikarzy, pisarzy i zwykłych ludzi, wywołując debaty, refleksje i dyskusje na temat jego znaczenia, ewolucji i wpływu na różne aspekty życia codziennego. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Misja „sui iuris” Turkmenistanu, badając jego pochodzenie, rozwój i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba |
Aszchabad |
| Data powołania | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Podległa bezpośrednio | |
| Administrator apostolski | |
| Dane statystyczne (2017) | |
| Liczba wiernych |
200 |
| Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych |
3 |
| Liczba osób zakonnych |
8 |
| Powierzchnia |
488,000 km² |
 Mapa Misji „Sui Iuris” | |
| 37°58′N 58°20′E/37,966667 58,333333 | |
| Strona internetowa | |
Misja „sui iuris” Turkmenistanu (łac. Mission „sui iuris” Turcmenistanianus; ros. Миссия „sui iuris” Туркменистан) – samodzielna jednostka terytorialna dla katolików obrządku łacińskiego oraz jednostka podziału administracyjnego Kościoła katolickiego w Turkmenistanie, obejmująca swoim zasięgiem cały kraj[1]. Utworzona 29 września 1997 przez Jana Pawła II. Siedziba superiora znajduje się w kaplicy nuncjatury apostolskiej w Aszchabadzie[2].
Historia
W XIX wieku na teren obecnego Turkmenistanu zaczęli przybywać katolicy, głównie za sprawą deportacji z innych stron Imperium Rosyjskiego, w tym Polski i Litwy. Na początku XX wieku była to już liczna grupa (ok. 5 tysięcy), która posiadała parafię w Aszchabadzie i kilka kaplic w: Krasnowodzku, Czardżou, Mary i Kyzył Arwat.
Po przejęciu władzy przez komunistów i utworzeniu Związku Radzieckiego rozpoczęły się prześladowania katolików, którym wkrótce odebrano ich miejsca kultu. Kościół zmuszony był zejść do podziemia na kilkadziesiąt lat, aż do upadku ZSRR w 1991 roku. Turkmenistan został podporządkowany administraturze apostolskiej w Kazachstanie.
Dnia 10 lipca 1996 Stolica Apostolska nawiązała oficjalne stosunki dyplomatyczne z Turkmenistanem, co umożliwiło budowę własnej hierarchii kościelnej w tym kraju. W czerwcu 1997 abp Pier Luigi Celata – nuncjusz apostolski w Turcji, złożył listy uwierzytelniające władzom Turkmenistanu. Droga do przyjazdu misjonarzy tym samym została otwarta[3].
29 września 1997 papież Jan Paweł II wydzielił Turkmenistan z jej struktur, jako odrębną Misję „sui iuris”[4].
Kościół katolicki w Turkmenistanie został zarejestrowany dopiero 12 marca 2010[5].
Superiorzy
- od 1997 - Andrzej Madej[6]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Mission "Sui Juris" of Turkmenistan , Catholic-Hierarchy.org .
- ↑ Co dalej z misją "sui iuris" w Turkmenistanie? , oblaci.pl .
- ↑ Kościół katolicki w Turkmenistanie zarejestrowany , ekai.pl .
- ↑ Misja „sui iuris” Turkmenistanu na "Giga-Catholic"
- ↑ Churching: Chrześcijanie legalni w Turkmenistanie , chrzescijanstwo.blogspot.com .
- ↑ Father Andrzej Madej, O.M.I. (ang.).