Moana (film 1926)
W tym artykule szczegółowo omówimy Moana (film 1926), temat, który cieszy się dużym zainteresowaniem w ostatnich latach. Od jego początków po dzisiejsze znaczenie – zanurzymy się w wyczerpującej analizie, która obejmie różne aspekty i perspektywy. Moana (film 1926) to temat o ogromnym znaczeniu, który zasługuje na poruszenie z różnych punktów widzenia, dlatego zagłębimy się w jego implikacje, wpływ na społeczeństwo i jego znaczenie w obecnym kontekście. W tym artykule postaramy się głębiej zagłębić w Moana (film 1926) i zapewnić czytelnikowi szeroką i szczegółową wizję, która pozwoli mu zrozumieć znaczenie i zakres tego tematu.
 Scena wesela z filmu | |
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1923–1924 |
| Data premiery |
7 stycznia 1926 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
85 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Robert J. Flaherty |
| Główne role |
Taʻavale |
| Muzyka |
James C. Bradford |
| Zdjęcia |
Robert J. Flaherty |
| Montaż |
Robert J. Flaherty |
| Produkcja |
Robert J. Flaherty |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja | |
Moana – amerykański niemy fabularyzowany film dokumentalny z 1926 roku w reżyserii Roberta J. Flaherty’ego. Uważa się go za pierwszą produkcję fabularną w historii kina nakręconą w całości na kliszy panchromatycznej[1].
Obsada
- Taʻavale – Moana
- Faʻamgase Suʻa-Filo – narzeczona Moany
- Tama – ojciec Moany
- Tʻugaita – matka Moany
- Peʻa – młodszy brat Moany
- Leupenga – starszy brat Moany
Produkcja
Po sukcesie „Nanuka z Północy” wytwórnia Paramount zleciła Robertowi J. Flaherty’emu realizację kolejnego obrazu opartego na podobnym dokumentalnym schemacie. Tym razem miał on uwiecznić tradycyjne życie i zwyczaje Polinezyjczyków, więc w tym celu udał się na wyspę Savaiʻi na Samoa[2].
Bohaterem jego obrazu został syn wodza, przygotowujący się do rytuału wkroczenia w dorosłość[3]. Na czas jego realizacji reżyser wraz z żoną, trzema córkami i współpracowniczką Frances H. Flaherty, mieszkał przez ponad rok na Samoa. Przybyli tam w kwietniu 1923 roku i pozostali do grudnia kolejnego roku. Sam film został ukończony na początku 1926 roku[1]. Reżyser oprócz zwykłej kamery filmowej zabrał też ze sobą kolorową kamerę Prizma Color, mając nadzieję na nakręcenie kilku barwnych ujęć, jednakże nim zdążył to zrobić przestała ona działać[1].
Na wyspie przez długi czas aktywni byli misjonarze co spowodowało, że część lokalnych tradycji zanikła, a miejscowa ludność była ubrana w zachodnim stylu. Flaherty nie był tego świadom przybywając na wyspę, dlatego przekonał miejscowych, by odtworzyli niepraktykowane wówczas rytuały i założyli swoje tradycyjne stroje. W ten sposób chciał zrekonstruować na potrzeby filmu dawny obraz tego społeczeństwa[2].