Modroara hiacyntowa

W dzisiejszym świecie Modroara hiacyntowa to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie historyczne, wpływ na społeczeństwo czy wpływ na kulturę popularną, Modroara hiacyntowa stał się centralnym punktem debaty i refleksji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Modroara hiacyntowa i zbadamy jego znaczenie w bieżącym kontekście. Od jego powstania po możliwe konsekwencje, zagłębimy się w dogłębną analizę Modroara hiacyntowa i jego roli we współczesnym świecie.

Modroara hiacyntowa
Anodorhynchus hyacinthinus[1]
(Latham, 1790)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

papugowe

Rodzina

papugowate

Podrodzina

papugi neotropikalne

Plemię

Arini

Rodzaj

Anodorhynchus

Gatunek

modroara hiacyntowa

Synonimy
  • Psittacus hyacinthinus Latham, 1790[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Głowa ptaka

Modroara hiacyntowa[4], ara hiacyntowa[5] (Anodorhynchus hyacinthinus) – gatunek dużego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae), zamieszkujący Amerykę Południową (wyspowo od środkowej Brazylii po wschodnią Boliwię i północno-wschodni Paragwaj). Największa z latających papug. Na wolności narażona na wyginięcie; spotykana w hodowlach[6]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][7].

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny
Obie płci ubarwione jednakowo, samica jedynie nieco smuklejsza. Upierzenie jednolicie niebieskie (w odcieniu ultramaryny). Duży, mocny, szaroczarny dziób, u nasady żuchwy znajduje się płat nagiej, żółtej skóry. Podobny otacza oko[8].
Rozmiary
długość ciała: ok. 95–100 cm, w tym ogon stanowi blisko połowę[8];
rozpiętość skrzydeł ok. 117–127[8] cm
Masa ciała
ok. 1,2–1,7 kg[8]

Modroary hiacyntowe są towarzyskimi, łagodnymi ptakami; zwykle widuje się je w parach[8], ale też w grupach rodzinnych i stadkach do 10 osobników. Są hałaśliwe i rzucające się w oczy[6].

Środowisko

Tropikalne lasy deszczowe, lasy o drzewach zrzucających liście, cerrado, palmowe zagajniki i sawanny z obecnością palm[8].

Pożywienie

Orzechy i nasiona, głównie owoce palm, które potrafi rozłupywać. Niekiedy zjada ślimaki[8].

Lęgi

Podczas pory deszczowej, od listopada do kwietnia; mimo to kopulacje odbywają się niezależnie od pory roku. Zwykle para dobiera się raz na całe życie[8].

Gniazdo
W dziupli lub otworze w skarpie[8].
Jaja
Samica składa 1 lub 2 jaja w odstępach dwudniowych[8].
Wysiadywanie
Jaja są wysiadywane przez 25–28[8] dni.
Pisklęta
Przeważnie z dwóch piskląt opierzenia dożywa tylko jedno[9]; w razie, gdy wyklują się dwa, matka zajmuje się tylko jednym. Młode są w pełni opierzone po około 13 tygodniach, jednak pozostają z matką jeszcze około 18 miesięcy. Dojrzałość płciową osiągają po 6–10 latach. 100 par ar hiacyntowych może dać zaledwie 7–25 potomstwa rocznie; niewielką liczbę młodych ptaki nadrabiają długowiecznością. Szacuje się, że dożywają 50 lat[8].

Status i ochrona

Modroara hiacyntowa jest według IUCN gatunkiem narażonym na wyginięcie (VU, Vulnerable; stan w 2021). W 2003 roku liczebność populacji na wolności szacowano na około 6500 osobników (co odpowiada liczbie 4300 osobników dorosłych). Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy. Zagrożeniem jest przede wszystkim nielegalny odłów ptaków na handel; w latach 80. XX wieku złapano co najmniej 10 tys. ptaków, z czego połowa trafiła do sprzedaży w Brazylii. Ostatnimi laty intensywność tego zjawiska znacznie spadła, choć jest nadal obecne. Prócz odłowu przez kłusowników modroarom grozi łapanie przez lokalną ludność celem pozyskania piór i mięsa oraz niszczenie środowiska[3][9].

Gatunek od 1987 roku jest wymieniany w Załączniku I konwencji CITES, wcześniej był umieszczany w Załączniku II[10].

Przypisy

  1. ↑ Anodorhynchus hyacinthinus, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b Hyacinth Macaw (Anodorhynchus hyacinthinus). IBC: The Internet Bird Collection. . . (ang.).
  3. ↑ a b Anodorhynchus hyacinthinus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Arini Gray,GR, 1840 (1825) (wersja: 2020-01-11). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
  5. ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 112, 1999. ISSN 0550-0842. 
  6. ↑ a b Hyacinth Macaw (Anodorhynchus hyacinthinus). Parrot Encyclopedia . World Parrot Trust. . (ang.).
  7. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Parrots, cockatoos. IOC World Bird List (v10.2). . (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l Emoly Hagan: Anodorhynchus hyacinthinus. Animal Diversity Web . University of Michigan, 2004. .
  9. ↑ a b Species factsheet: Anodorhynchus hyacinthinus. BirdLife International, 2021. . (ang.).
  10. ↑ Anodorhynchus hyacinthinus. Species+ . UNEP-WCMC, CITES Secretariat. . (ang.).

Linki zewnętrzne