W następnym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Mohammed Karim Lamrani, badając jego najważniejsze aspekty i implikacje dla współczesnego społeczeństwa. Od jego pojawienia się po skutki na poziomie indywidualnym i zbiorowym, wyruszymy w podróż pełną odkryć i refleksji, która pozwoli nam lepiej zrozumieć Mohammed Karim Lamrani i jego wpływ na nasze codzienne życie. Poprzez dogłębną analizę i studia przypadków będziemy starali się rzucić światło na mniej znane aspekty Mohammed Karim Lamrani i jego znaczenie we współczesnym świecie. Dołącz do nas w tej podróży wiedzy i odkryć, podczas której mamy nadzieję otworzyć perspektywy i wygenerować refleksje wokół Mohammed Karim Lamrani.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Premier Maroka | |
Okres |
od 6 sierpnia 1971 |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Maroka | |
Okres |
od 30 listopada 1983 |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Maroka | |
Okres |
od 11 sierpnia 1992 |
Poprzednik |
Izz ad-Din al-Araki |
Następca |
Mohammed Karim Lamrani (ar. محمد كريم العمراني; ur. 1 maja 1919 w Fezie, zm. 20 września 2018[1]) – marokański polityk, przedsiębiorca, milioner, trzykrotny premier Maroka w latach 1971–1972, 1983–1986 i 1992–1994[2].
Ukończył studia ekonomiczne, pracował w handlu, rolnictwie i przemyśle. W 1956 został sekretarzem generalnym krajowego stowarzyszenia prodcentów oliwy z oliwek w północnym Maroko. Od 1960 szefował Bankowi Kredytowemu. Swój majątek zdobywał od 1967 dzięki zasiadaniu na czele grupy OPC, zajmującej się wydobyciem i przetwórstwem występujących w Maroku fosforanów. Był właścicielem konglomeratu Safari, w skład którego wchodzą firmy: Bank Kredytowy, wytwarzająca tkaniny Mafaco, metalurgiczna Socodam Davum oraz dystrybutor BMW i Land Roverów na Maroko SMEIA. Spółką kieruje jego córka Saïda Lamrani Karim[3]. Jako filantrop wspomógł m.in. budowę meczetu Hasana II.
Kierował łącznie sześcioma różnymi gabinetami. Po raz pierwszy przewodził rządowi od 1971 do 1972, następnie od 1983 do 1986, kiedy to zrezygnował ze względu na stan zdrowia[4]. W jego trzecim gabinecie (z 1983) po raz pierwszy znaleźli się socjaliści. Po raz trzeci sformował rząd w 1992.