W dzisiejszym artykule chcemy poruszyć temat Monika Puzianowska-Kuźnicka, temat, który wywarł ogromny wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Monika Puzianowska-Kuźnicka to problem, który dotyka ludzi w każdym wieku, płci i kulturze, dlatego ważne jest, aby analizować go z różnych perspektyw. W tym artykule będziemy badać pochodzenie Monika Puzianowska-Kuźnicka, jego ewolucję w czasie i jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Dodatkowo przeanalizujemy możliwe rozwiązania lub podejścia do skutecznego rozwiązania tego problemu. Mamy nadzieję, że ten artykuł wywoła refleksję i dyskusję wśród naszych czytelników, a także dostarczy cennych informacji na temat Monika Puzianowska-Kuźnicka.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
26 sierpnia 1965 |
prof. dr hab. nauk medycznych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1997 – nauki medyczne |
Habilitacja |
2003 – nauki medyczne |
Profesura |
2011 |
Odznaczenia | |
![]() |
Monika Zofia Puzianowska-Kuźnicka (ur. 26 sierpnia 1965 w Radomiu) – polska lekarka, naukowiec (genetyka, biologia molekularna, gerontologia, endokrynologia), nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych.
W 1989 ukończyła z wyróżnieniem studia w II Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Specjalista w zakresie chorób wewnętrznych[1][2]. W latach 1993–1996 w ramach stypendium John E. Fogarty International Center, pracowała w Narodowych Instytutach Zdrowia w Bethesda w Stanach Zjednoczonych. W 2012 ukończyła studia podyplomowe z medycyny estetycznej w Warszawskim Uniwersytecie Medycznym.
Stopień doktora nauk medycznych uzyskała w 1997 w Akademii Medycznej w Warszawie na podstawie rozprawy pt. Wpływ hormonów tarczycy na aktywację czynników transkrypcyjnych rodziny NF1. W 2003 w Instytucie Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. Mirosława Mossakowskiego Polskiej Akademii Nauk uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. Molekularny mechanizm działania receptorów trijodotyroniny in vivo oraz ich udział w rozwoju embrionalnym kręgowców i w procesie neogenezy tkanek ludzkich[2]. Za tę pracę w 2004 uzyskała Nagrodę Prezesa Rady Ministrów[3]. W 2011 postanowieniem Prezydenta RP uzyskała tytuł profesora nauk medycznych[4].
Zawodowo związana z Instytutem Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. Mirosława Mossakowskiego PAN, w którym jest kierownikiem Zespołu Kliniczno-Badawczego Epigenetyki Człowieka[5], a także Szkołą Zdrowia Publicznego Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie[6].
Autorka lub współautorka ponad 100 publikacji oraz kilkunastu monografii i podręczników z zakresu endokrynologii, biologii molekularnej, gerontologii, geriatrii i innych dziedzin medycyny. Promotorka 8 prac doktorskich[2].