Muhammad Mahmud
W dzisiejszym świecie Muhammad Mahmud to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje w sferze gospodarczej i politycznej, Muhammad Mahmud to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W miarę rozwoju i ewolucji opinie na temat Muhammad Mahmud wahają się od podziwu po kontrowersje, wywołując żarliwą debatę i prowokując do głębokiej refleksji. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty Muhammad Mahmud i zbadamy jego znaczenie w życiu ludzi, a także jego wpływ na całe społeczeństwo.
 Muhammad Mahmud | |
| Data urodzenia |
1877 |
|---|---|
| Data śmierci |
1941 |
| Premier Egiptu | |
| Okres |
od 29 grudnia 1937 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Egiptu | |
| Okres |
od 27 czerwca 1928 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Muhammad Mahmud, arab. محمد محمود (ur. 1877, zm. 1941) – egipski polityk, współtwórca Partii Liberalno-Konstytucyjnej, premier Egiptu w latach 1928–1929 oraz od 1938 do 1939.
Życiorys
Wczesna działalność
Był synem właściciela ziemskiego. Ukończył studia historyczne w Egipcie oraz w Wielkiej Brytanii, biegle władał językiem angielskim. Od 1907[1] działał w Partii Narodu, brał udział w tworzeniu programu i struktur partii Wafd po deklaracji zwycięzców I wojny światowej, iż dawne posiadłości tureckie będą mogły zdecydować o swojej przyszłości politycznej samodzielnie[2]. W marcu 1919 został internowany przez Brytyjczyków na Malcie, a następnie na Seszelach razem z innymi liderami Wafdu: Sadem Zaghlulem, Wisą Wasifem i Isma’ilem Sidkim; wszyscy zostali szybko zwolnieni po masowych protestach społecznych przeciwko ich odosobnieniu[3]. W 1921 wystąpił z Wafdu[1]. W 1922 współtworzył z Adlim Jakine Partię Liberalno-Konstytucyjną, w 1929 był jej wiceprzewodniczącym[1].
Premier Egiptu
W 1928 wszedł do rządu Mustafy an-Nahhasa jako minister finansów. Po upadku jego gabinetu w lipcu 1928 sam został premierem. Zamierzał początkowo utworzyć gabinet koalicyjny z umiarkowanymi działaczami Wafdu, jednak planom tym stanowczo sprzeciwił się kierujący tą partią an-Nahhas, który zaatakował obecność Brytyjczyków w otoczeniu Mahmuda[1].
Muhammad Mahmud sceptycznie odnosił się do dotychczasowych doświadczeń egipskiego parlamentaryzmu. Równocześnie rozpoczął wdrażanie programu poprawy warunków życia na wsi, zmian w gospodarce wodnej, budowy szkół i przychodni. W kairskiej dzielnicy Sajjida Zajnab wybudował osiedle robotnicze. 18 lipca 1928 rozwiązał parlament, ogłaszając równocześnie dekret o zawieszeniu na trzy lata egipskiej konstytucji, co oznaczało oddanie całej władzy w ręce króla Fuada. Decyzja ta spotkała się z krytyką deputowanych. Wokół Wafdu zaczęła organizować się opozycja, zwalczana przez rząd środkami policyjnymi. Rząd Mahmuda polecił rozpędzać wiece i demonstracje swoich przeciwników, ograniczył wolność prasy, zabronił studentom i urzędnikom udziału w manifestacjach. 20 marca 1929 wydany został dekret zabraniający występowania przeciwko decyzji z 18 lipca 1928[1].
8 maja 1929 Mahmud zawarł z Wielką Brytanią porozumienie w sprawie podziału wód Nilu, pierwszą umowę dotyczącą tego problemu, korzystną przede wszystkim dla brytyjskich plantacji bawełny w Sudanie. W tym samym roku brał udział w negocjacjach brytyjsko-egipskich w sprawie dalszych stosunków obydwu państw[1]. Pertraktacje, początkowo toczące się bez problemów, zostały jednak zawieszone przez stronę brytyjską pod pretekstem niereprezentatywności łamiącego procedury demokratyczne rządu Mahmuda. Król zdecydował się zdymisjonować jego rząd i wbrew wcześniejszym zapowiedziom rozpisać w 1929 nowe wybory, w których zwyciężył Wafd[4].
Dalsza działalność
Na początku lat 30. XX wieku działał w zjednoczonej opozycji Wafdu i Partii Liberalno-Konstytucyjnej przeciwko dążeniom premiera Isma’ila Sidkiego do władzy autorytarnej. W 1934 wzywał do przywrócenia konstytucji z 1923[5].
Mahmud po raz drugi stanął na czele rządu w styczniu 1938. Był to gabinet przejściowy, który miał zarządzać Egiptem po zdymisjonowaniu rządu an-Nahasa do wyborów parlamentarnych w kwietniu tego samego roku. W wyborach tych zwyciężył blok Sadu i Partii Liberalno-Konstytucyjnej, Mahmud pozostał na czele koalicyjnego rządu, w którym oprócz przedstawicieli obu partii zasiedli politycy związani z królem. Rząd zabronił działalności paramilitarnych organizacji Błękitnych i Zielonych Koszul, związanych odpowiednio z Wafdem i z Młodym Egiptem[6]. Przetrwał do 1939, gdy król zdymisjonował Mahmuda i powołał na urząd premiera Alego Mahira[7].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 46-49. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 23. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 25-26. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 50. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 54-55. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 63-64. ISBN 978-83-89899-58-3.
- ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2006, s. 66. ISBN 978-83-89899-58-3.
.svg)