Munin (satelita)

W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Munin (satelita) i odkryjemy jego wiele aspektów. Od wpływu na społeczeństwo po możliwe konsekwencje w przyszłości, Munin (satelita) przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów. Poprzez wyczerpującą i przemyślaną analizę postaramy się rzucić światło na ten istotny, a jednocześnie tak zagadkowy temat. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji, podczas której odkryjemy tajemnice i cuda, jakie ma nam do zaoferowania Munin (satelita).

Munin
Inne nazwy

S26621

Indeks COSPAR

2000-075C

Państwo

 Szwecja

Rakieta nośna

Delta II (7320-10C)

Miejsce startu

Vandenberg AFB, Stany Zjednoczone

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

693 km

Apogeum

1794 km

Okres obiegu

110 min

Nachylenie

95,4°

Mimośród

0,07223

Czas trwania
Początek misji

21 listopada 2000 18:24:25 UTC

Koniec misji

12 lutego 2001

Wymiary
Kształt

sześcienny

Wymiary

0,213 × 0,213 × 0,218 m

Masa całkowita

6 kg

Munin – szwedzki nanosatelita naukowy do badań zórz polarnych skonstruowany przez studentów. Wystrzelony na pokładzie amerykańskiej rakiety Delta II, której głównym ładunkiem były satelity EO 1 i SAS C.

Opis misji

Munin był misją studencką (Umeå universitet, Luleå tekniska universitet, Southwest Research Institute), budowaną pod kierownictwem państwowej firmy Swedish Space Corporation i Szwedzkiego Instytutu Fizyki Przestrzeni Kosmicznej (Institutet för Rymdfysik). Nazwa satelity pochodzi od imienia jednego z mitologicznych kruków towarzyszących nordyckiemu bogowi Odynowi.

Kontakt ze statkiem utracono 12 lutego 2001 roku, po ręcznie zainicjowanym resecie komputera pokładowego (procesor Texas Instruments TMS320C50, taktowany częstotliwością 40 MHz). Satelita przestał działań najpewniej ze względu na uszkodzenie pamięci PROM koniecznej w procesie uruchomiania komputera.

Budowa

Satelita miał kształt sześcienny i masę 6 kilogramów. Wszystkie ściany pokryte były ogniwami słonecznymi. Przenosił spektrometr elektronowo-jonowy (MEDUSA, o masie 600 gramów) i detektor cząstek energetycznych (DINA, o masie 340 gramów). Obrazy zórz były wykonywane miniaturową kamerą CCD. Statek posiadał 2 MB wewnętrznej pamięci, której zawartość okresowo przesyłano do stacji naziemnej w Kirunie. Łączność ze statkiem odbywała się na częstotliwościach 449,95 i 400,55 MHz.

Bibliografia

Linki zewnętrzne