W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Natan Korzeń, analizując jego najważniejsze aspekty i wpływ w różnych kontekstach. Od jego początków po obecną ewolucję, zagłębimy się w szczegóły, które charakteryzowały Natan Korzeń na przestrzeni czasu, a także przyszłe perspektywy przewidywane w związku z tym tematem. Dzięki podejściu multidyscyplinarnemu zbadamy, jak Natan Korzeń wpłynął na różne obszary, od kultury po naukę, politykę i ogólnie społeczeństwo. Podobnie zastanowimy się nad konsekwencjami, jakie Natan Korzeń miał na codzienne życie ludzi, a także na panoramę globalną. Ostatecznie ten artykuł ma na celu przedstawienie kompleksowego spojrzenia na Natan Korzeń, zapewniając czytelnikowi głębokie i wzbogacające zrozumienie tego ekscytującego tematu.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki |
Natan Korzeń (ur. 17 kwietnia 1895 w Płocku[1], zm. 1941 w miejscu egzekucji w Ponarach[2]) – polski malarz pochodzenia żydowskiego, związany z Warszawą, Płockiem i Kazimierzem Dolnym. Tworzył pejzaże, martwe matury, portrety i sceny rodzajowe. Ofiara Holocaustu.
Odbył studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Tadeusza Pruszkowskiego i Stanisława Lentza[2][3]. Osiadł w Warszawie, gdzie miał pracownię przy ul. Bielańskiej[4][2]. Za sprawą prof. Pruszkowskiego często przebywał także w Kazimierzu Dolnym, gdzie również miał pracownię i której to miejscowości poświęcił część swoich dzieł[4][2]. Utrzymywał stałe kontakty z rodzinnym Płockiem. Angażował się tam w wydarzenia publiczne, m.in. dzięki jego inicjatywie powstał Komitet Jubileuszowy dla uczczenia 700-lecia żydowskiego osadnictwa w Płocku[2]. Należał do Klubu Artystycznego Płocczan[3].
Jego obrazy były wystawiane m.in. Warszawie, Krakowie, Łodzi, Płocku, we Lwowie i w Kazimierzu Dolnym. Indywidualne wystawy jego twórczości odbyły się w salonie Czesława Garlińskiego w Warszawie (lata 1931–1936) oraz w Żydowskim Towarzystwie Krzewienia Sztuk Pięknych[2].
Po 1 września 1939 wyjechał do Wilna[2]. Uczestniczył tam w życiu kulturalnym. Był scenografem w Żydowskim Teatrze Narodowym[3]. Znalazł się wileńskim getcie. W 1941 został zamordowany w Ponarach[2].
Część jego dzieł została zniszczona w czasie II wojny światowej. Niektóre trafiły do kolekcji dr. Simchowicza w Tel Awiwie[2].
W 2018 do zbiorów Muzeum Historii Żydów Polskich Polin włączono jego obraz Kazimierzanka z 1931[5]. W ostatnich latach w obrocie handlowym znalazł się m.in. obraz Pejzaż z domami[4].