Niwice

Znaczenie Niwice jest przedmiotem debaty od dziesięcioleci. Niezależnie od tego, czy jest to osobiste, zawodowe czy akademickie, Niwice odgrywa kluczową rolę w naszym codziennym życiu. Od początków do dzisiejszej ewolucji Niwice był przedmiotem studiów i badań prowadzonych przez ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty Niwice, od jego wpływu na społeczeństwo po znaczenie w historii. Ponadto przeanalizujemy, w jaki sposób Niwice wpłynął i ukształtował różne aspekty naszego życia, zapewniając głębszy wgląd w jego znaczenie we współczesnym świecie.

Niwice
Нивиці
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

szeptycki

Populacja (2001)
• liczba ludności


995[1]

Nr kierunkowy

3255

Kod pocztowy

80263

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Niwice”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Niwice”
Ziemia50°10′02″N 24°46′06″E/50,167222 24,768333

Niwice (ukr. Нивиці) – wieś na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie szeptyckim. Liczy 995 mieszkańców.

Historia

Wieś starostwa szczurowickiego, położona była w XVIII wieku w powiecie buskim[2]. Za II Rzeczypospolitej do 1934 roku wieś stanowiła samodzielną gminę jednostkową w powiecie radziechowskim w woj. tarnopolskim. W związku z reformą scaleniową została 1 sierpnia 1934 roku włączona do nowo utworzonej wiejskiej gminy zbiorowej Ohladów w tymże powiecie i województwie[3].

W styczniu 1944 oddział partyzantów radzieckich ze specgrupy pod dowództwem płka NKWD Dmitrija Miedwiediewa dokonał zbrodni na miejscowej ludności ukraińskiej, zamordowanych zostało 29 osób[4].

Po wojnie wieś ponownie weszła w struktury administracyjne Związku Radzieckiego.

Do 2020 w rejonie radziechowskim.

Przypisy

  1. ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu lwowskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
  2. ↑ Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 39.
  3. ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 569
  4. ↑ Dmytro Czobit. Trahedija Huty Peniaćkoji. „Kultura i żyttia”. 18, s. 7–10, 4 maja 2018. wersja elektroniczna.

Literatura

Linki zewnętrzne