Odczynnik Schweizera

W dzisiejszym świecie Odczynnik Schweizera to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od czasu wkroczenia do współczesnego społeczeństwa Odczynnik Schweizera wywołał żarliwą debatę, zainspirował do dogłębnych badań i poruszył wyobraźnię osób w każdym wieku. Kontynuując badanie różnych aspektów Odczynnik Schweizera, staje się oczywiste, że jego wpływ rozciąga się na wiele obszarów naszego życia, od kultury popularnej po politykę światową. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Odczynnik Schweizera i zbadamy jego konsekwencje dla współczesnego społeczeństwa.

Kompleksowy kation diakwatetraaminamiedzi(II), 2+

Odczynnik Schweizera – odczynnik chemiczny, roztwór wodorotlenku diakwatetraaminamiedzi(II) ((OH)2)·H2O, otrzymywany poprzez rozpuszczenie wodorotlenku miedzi w stężonym roztworze wodnym amoniaku. Stosowany jako rozpuszczalnik celulozy[1].

Wodorotlenek (OH)2 jest mocną zasadą[2]. Jego roztwór zawiera solwatowane kompleksowe jony tetraaminamiedzi(II) o wzorze 2+.

Odczynnik Schweizera przeprowadza do roztworu każdy rodzaj celulozy, nawet o największym stopniu polimeryzacji. Celuloza wytrąca się po zakwaszeniu roztworu. Zjawisko to wykorzystuje się przy produkcji sztucznego jedwabiu. Stosowany także jako odczynnik laboratoryjny, m.in. do analiz chemicznych oraz badań biologicznych i medycznych.

Właściwości substancji, nazwanej później odczynnikiem Schweizera, odkrył w 1857 r. Mathias Eduard Schweizer (1818–1860), profesor chemii na uniwersytecie w Zurychu[3].

Przypisy

  1. ↑ Encyklopedia techniki CHEMIA. Warszawa: WNT, 1965.
  2. ↑ Philip John Durrant, Bryl Durrant: Zarys współczesnej chemii nieorganicznej. Warszawa: PWN, 1965, s. 1222.
  3. ↑ Mały słownik chemiczny. Jerzy Chodkowski (red.). Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.