Operacja metodą Bentalla

Obecnie Operacja metodą Bentalla to temat, który zyskał szczególne znaczenie w społeczeństwie. Od lat budzi duże zainteresowanie w różnych obszarach, od polityki po technologię, w tym kulturę i naukę. Operacja metodą Bentalla wywarł głęboki wpływ na życie ludzi, ich przekonania i działania. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Operacja metodą Bentalla i jego wpływem na naszą obecną sytuację. Od jego powstania po możliwe przyszłe konsekwencje, Operacja metodą Bentalla to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym i który zasługuje na dogłębną analizę.

Operacja metodą Bentalla (ang. Bentall procedure) – zabieg kardiochirurgiczny obejmujący zamianę zastawki aorty, części wstępującej aorty oraz pnia aorty pacjenta i wszczepienia na to miejsce mechanicznej lub biologicznej zastawki aortalnej wraz z protezą aorty wstępującej, do której doprowadzane są chirurgicznie ujścia naczyń wieńcowych. Metoda jest stosowana w leczeniu patologicznych zmian zastawki aortalnej i aorty wstępującej, w tym zmian powodowanych zespołem Marfana. Pierwszy opis metody dokonali brytyjscy kardiochirurdzy Hugh Bentall i Antony De Bono w 1968[1][2]. Zabieg wymaga przecięcia mostka w linii pośrodkowej ciała (sternotomia pośrodkowa) i wykonywany jest w krążeniu pozaustrojowym. Po zabiegu pacjent podlega rehabilitacji.

Zabieg jest powszechnie stosowany[3], stosunkowo prosty technicznie i daje trwałe efekty[4]. Procedura uważana jest za złoty standard w leczeniu pacjentów wymagających wymiany pnia aorty[5]. Metaanaliza z lutego 2016 roku (przegląd 46 badań z udziałem 7,6 tys. pacjentów: średni wiek 50 lat, 76 proc. mężczyźni) wykazała, że wczesna śmiertelność po zabiegu wynosi 6 proc[5]. W okresie 6 lat po operacji roczna śmiertelność spada do 2 proc. Ponownej operacji wymagało średnio 0,46 proc. pacjentów w badanej grupie[5]. Krwotok wystąpił u 0,64 proc. pacjentów. Komplikacje dotyczące wsierdzia wystąpiły u 0,39 proc., a poważniejsze zdarzenia związane z zastawką u 2,66 proc[5]. Przegląd badań wykazał, że operacje wykonywane w ostatnich latach rzadziej powodowały konieczność ponownej operacji (reoperacji)[5]. Według badania wykonanie 25-30 operacji tą metodą daje chirurgowi niezbędne doświadczenie i wyszkolenie potrzebne do osiągania wysokich wskaźników przeżycia pacjentów[3].

W przypadku silnie zdeformowanej klatki piersiowej (łac. pectus excavatum) raportowana jest możliwość lewostronnego chirurgicznego podejścia przymostkowego (ang. parasternal approach) zamiast przecięcia mostka w linii pośrodkowej. W takim przypadku lewostronne podejście przymostkowe daje dobrą ekspozycję na przemieszczone serce i naczynia wielkie, co umożliwia przeprowadzenie procedury[6].

Alternatywne postępowanie

Zabieg metodą Bentalla powoduje jednoczesną wymianę zastawki aortalnej, opuszki aorty i aorty wstępującej. Inne metody leczenia mogą być zastosowane, gdy nie jest konieczna wymiana wszystkich trzech części aorty. Istnieją sytuacje, kiedy można zastosować alternatywne postępowanie:

  • Opuszka aorty jest prawidłowa.
Ponowne wszczepienie naczyń wieńcowych ma tendencję do powodowania powikłań, dlatego (jeśli to możliwe) należy unikać wymiany opuszki aorty. Zastawka aortalna i część wstępująca aorty mogą być wymienione w dwóch odrębnych krokach, bez naruszania opuszki aorty.
  • Prawidłowa zastawka aortalna z rozszerzeniem pierścieniowym i rosnącym tętniakiem (częste w przebiegu zespołu Marfana).
Sztuczne zastawki serca wymagają dożywotniego zażywania leków przeciwzakrzepowych i mogą ulec zużyciu. Wymiana tylko opuszki aorty i/lub części wstępującej aorty bez naruszenia prawidłowej zastawki pozwala uniknąć problemów spowodowanych wymianą zastawki aortalnej. Zmiany opuszki aorty bez naruszania zastawki pacjenta wykonuje się chirurgicznie metodą Yacouba i Davida. Profilaktyczna wymiana opuszki aorty metodą Bentalla lub Davida u osób z zespołem Marfana długookresowo daje podobny wskaźnik przeżycia oraz braku reoperacji i braku powikłań z wsierdziem[7]. Jednak zastosowanie metody Davida (ang. valve-sparing root replacement, VSRR), która oszczędza zastawkę pacjenta, powoduje znacznie mniej zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i krwotocznych[7].

Wskazania

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Hugh Bentall, Antony De Bono. A technique for complete replacement of the ascending aorta. „Thorax. An International Journal Of Respiratory Medicine”, s. 338–33, lipiec 1968. (ang.). 
  2. ↑ Richard Jay Shemin: Bentall Procedure. W: Frank W. Sellke, Marc Ruel: Atlas of Cardiac Surgical Techniques. Second Edition. Elsevier, s. 215. ISBN 978-0-323-46294-5.
  3. ↑ a b Benke K, Ágg B, Szabó L, Szilveszter B, Odler B, Pólos M, Cao C, Maurovich-Horvat P, Radovits T, Merkely B, Szabolcs Z. Bentall procedure: quarter century of clinical experiences of a single surgeon.. „J Cardiothorac Surg”. DOI: 10.1186/s13019-016-0418-y. PMID: 26801237. (ang.). 
  4. ↑ K. Kuśmierski, P. Brzozowski, P. Kołsut: Operacje naprawcze zastawki aortalnej (Aortic valve sparing operations). Kardiologia w Praktyce . vol. 4 / Nr 1(13)/2010. s. 5. .
  5. ↑ a b c d e Mookhoek A, Korteland NM, Arabkhani B, Di Centa I, Lansac E, Bekkers JA, Bogers AJ, Takkenberg JJ. Bentall Procedure: A Systematic Review and Meta-Analysis.. „Ann Thorac Surg.”. 2016 Feb 5, S0003-4975(15)01762-2. DOI: 10.1016/j.athoracsur.2015.10.090. PMID: 26857635. (ang.). 
  6. ↑ Aggarwal, P., Mahajan, S. & Garg, S.. Left parasternal approach for Bentall procedure in a patient of Marfan syndrome with severe pectus excavatum (case report). „Indian J Thorac Cardiovasc Surg”, s. 1-4, 2017. Springer Singapore. DOI: 10.1007/s12055-017-0611-1. (ang.). 
  7. ↑ a b Price J, Magruder JT, Young A, Grimm JC, Patel ND, Alejo D, Dietz HC, Vricella LA, Cameron DE. Long-term outcomes of aortic root operations for Marfan syndrome: A comparison of Bentall versus aortic valve-sparing procedures.. „J Thorac Cardiovasc Surg.”. 2016 Feb;151(2):330-8.. DOI: 10.1016/j.jtcvs.2015.10.068. PMID: 26704057. (ang.). 

Linki zewnętrzne

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.