W tym artykule przeanalizujemy i zgłębimy temat Order Alego. Przez lata Order Alego był przedmiotem badań i zainteresowań wielu osób z różnych dziedzin. Od psychologii po astronomię, poprzez historię, literaturę i socjologię, Order Alego jest powracającym i aktualnym tematem. W tym artykule naszym celem jest zbadanie różnych aspektów Order Alego, od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Będziemy analizować jego wpływ na kulturę, naukę, sztukę i życie codzienne, starając się głęboko i całkowicie zrozumieć jego znaczenie w dzisiejszym świecie.
![]() Awers | |
Ustanowiono |
1856 |
---|---|
Wycofano |
1925 |
Wydano |
3 |
Powyżej |
brak |
Równorzędne |
brak |
Poniżej | |
Powiązane |
Order Alego (pers. Neshān-e Ali نشان علي), Order Portretu Przywódcy Wiernych (pers. Neshān-e Temtāl-e Amīr-al-Mo’menīn نشان تمثال امیرالمؤمنین) – unikalne odznaczenie perskie ustanowione w 1856, pierwsze w kolejności starszeństwa odznaczeń aż do 1925 roku[1][2].
Szach Persji Naser ad-Din Szah Kadżar ustanowił ten order na pamiątkę udanego oblężenia i odzyskania afgańskiego miasta Heratu w 1856[3] podczas wojny brytyjsko-perskiej, będącej częścią rywalizacji pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim a Imperium Brytyjskim o panowanie nad Azją Środkową, zwanej Wielką Grą[4]. Przeznaczony był tylko dla władcy do noszenia podczas festiwali religijnych, wielkich świąt państwowych i publicznych ceremonii[5][6]. Został zniesiony po śmierci Mozaffara ad-Din Szaha Kadżara w 1905[2], a 11 sierpnia 1922 roku restytuowany przez Ahmada Szaha, ostatniego króla z dynastii Kadżarów. 10 kwietnia 1925 Reza, pierwszy szach z dynastii Pahlawi, zmodyfikował odznaczenie i przemianował na Order Zulfaghara[7].
Misternie wykonana odznaka miała wygląd medalionu z wizerunkiem klęczącego Alego (przybranego syna i zięcia proroka Mahometa, pierwszego imama szyitów) w turbanie. Na kolanach trzyma on zakrzywiony miecz prawą dłonią, a w lewej ma sznur modlitewny subhę. Ilustracja była emaliowana i otoczona wąską, owalną ramką, w całości inkrustowaną kamieniami szlachetnymi i wysadzaną diamentami. Wokół ramki rozmieszczono 32 ostro zakończone promienie, a u jej szczytu, na trzech najwyższych promieniach zamocowano Koronę Kadżarów z pióropuszem, również ozdobioną drogimi kamieniami[1].
Później powstało kilka różnych wykonań, a jedyny zachowany do dzisiaj egzemplarz u dołu odznaczenia ma wieniec z kwiatów i liści wysokości połowy medalionu. Nad koroną dodano dwa skrzyżowane miecze, oraz pionową zawieszkę w kształcie pierścienia. Wszystkie te dodatki również były bogato zdobione kamieniami[2][6].