Oskrzydlenie
W tym artykule Oskrzydlenie zostanie omówiony z multidyscyplinarnej i zaktualizowanej perspektywy, aby wyczerpująco przeanalizować i zrozumieć wszystkie aspekty związane z tym tematem. Odbędzie się podróż przez tło historyczne, różne aktualne teorie i podejścia, a także praktyczne i społeczne implikacje, jakie niesie ze sobą Oskrzydlenie. Będzie starała się przedstawić pełną i wyważoną wizję, która pozwoli czytelnikowi zdobyć wszechstronną wiedzę na temat tak aktualnego dzisiaj problemu.
.png)
Oskrzydlenie (ang. envelopment) − forma manewru taktycznego. Jest to manewr, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika.
Charakterystyka
W czasie wykonywania manewru oskrzydlenia główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Główny wysiłek może być kierowany również na skrzydło. Siły przeprowadzające oskrzydlenie powinny zostać rozwinięte w głębi, oraz powinny zabezpieczyć swoje skrzydła tak, by uniknąć oskrzydlenia przez przeciwnika.
Oskrzydlenie może być jedno- lub dwustronne względnie pionowe − czyli ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Oskrzydlenie pionowe przeprowadza się z użyciem śmigłowców. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnego punktu ciężkości. Oskrzydlenie od obejścia różni się głębokością manewru – podczas oskrzydlenia nie zrywa się kontaktu z przeciwnikiem, manewr obejścia natomiast wiąże się z zerwaniem kontaktu z przeciwnikiem.
Uwagi
- ↑ punkt ciężkości – ześrodkowanie w wybranym miejscu i czasie takich sił i środków rażenia, które umożliwią osiągnięcie zakładanego celu walki.
Przypisy
- ↑ Polak i Joniak 2014 ↓, s. 238.
- ↑ Regulamin działań 1999 ↓, s. 13.
- ↑ Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 22.
- ↑ Regulamin działań 1999 ↓, s. 14.
- ↑ Dakudowicz (przew.) 2000 ↓, s. 24.
- ↑ Huzarski 2001 ↓, s. 26.
- ↑ Elak 2014 ↓, s. 104-105.
Bibliografia
- Tadeusz Dakudowicz (przew.): Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych. Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki, 2000.
- Leszek Elak: Podstawy działań taktycznych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978837523316-2.
- Michał Huzarski: Taktyka ogólna wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-91-3.
- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 22. ISBN 978-83-11-13382-2.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Andrzej Polak, Jacek Joniak: Sztuka wojenna. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-273-8.
- Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd16/99.