Otarka australijska

W tym artykule Otarka australijska zostanie omówiony z różnych perspektyw, w celu zagłębienia się w jego znaczenie, częstość występowania i znaczenie dzisiaj. W związku z tym przeanalizowane zostaną różne aspekty związane z Otarka australijska, koncentrując się na jego ewolucji w czasie, jego wpływie na społeczeństwo i jego wpływie w różnych obszarach. Podobnie zostaną zaprezentowane odpowiednie dane, badania i refleksje, które pozwolą czytelnikowi uzyskać wszechstronną i wzbogacającą wizję na temat Otarka australijska. Od jego początków po obecną sytuację, poprzez jego implikacje w sferze kulturalnej, społecznej, politycznej i ekonomicznej, ten artykuł ma na celu rzucić światło na Otarka australijska i stworzyć przestrzeń do refleksji i debaty wokół tego jakże transcendentnego tematu.

Otarka australijska
Neophoca cinerea[1]
(Péron, 1816)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Parvordo

płetwonogie

Rodzina

uchatkowate

Rodzaj

otarka

Gatunek

otarka australijska

Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[8]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Otarka australijska[9], uchatka australijska (Neophoca cinerea) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny uchatkowatych (Otariidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1816 roku francuski lekarz i przyrodnik François Auguste Péron nadając mu nazwę Otaria Cinerea[2]. Holotyp pochodził z Wyspy Kangura, w Australii Południowej, w Australii[10]. Jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju otarka[9] (Neophoca)[10][11][12].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[12].

Etymologia

  • Neophoca: gr. νεος neos „nowy”; rodzaj Phoca Linnaeus, 1758 (foka)[13].
  • cinerea: łac. cinereus „popielato-szary, koloru popiołu”, od cinis, cineris „prochy, popioły”[14].

Zasięg występowania

Otarka australijska występuje w południowej Australii, od archipelagu Houtman Abrolhos w środkowej części Australii Zachodniej na wschód wzdłuż wybrzeża do południowo-wschodniej Australii Południowej, w tym Wyspy Kangura[12].

Morfologia

Długość ciała samic 130–180 cm, samców 250 cm; masa ciała samic 61–105 kg, samców 200–300 kg[11]. Noworodki osiągają długość 60–70 cm i ciężar 6,4–7,9 kg[11]. Występuje dymorfizm płciowy – dorosłe samce są 2,5–3,5 razy cięższe i 1,2 razy dłuższe od dorosłych samic[11]. Wzór zębowy: I C PM = 36[11].

Mają dużą głowę ze zwężającym się pyskiem. Czaszka ma grzebień strzałkowy. Młode są ciemnobrązowe z jasną górą głowy i ciemnątwarzą. Niedorosłe osobniki mają sierść od płowej do srebrzystoszarej na górze i brązowej do bladożółtej na brzuchu. Dojrzałe osobniki są ciemnobrązowe z kremową głową i karkiem oraz jaśniejszą klatką piersiową i obszarem gardła[15].

Ekologia

Żywi się rybami, kalmarami, skorupiakami i innymi morskimi zwierzętami. Uchatki te pożywiają się tylko w morzu. Żyją do 25 lat.

Status zagrożenia i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (ang. endangered „zagrożony”)[8]. Ich populacja wynosi około 10000 osobników. Gatunek jest wpisany na listę zwierząt zagrożonych.

Przypisy

  1. ↑ Neophoca cinerea, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b F.A. Péron: Chapitre XXIII. Histoire de l’éléphant marin, ou phoque à trompe (Phoca proboscidae N.): pêches des Anglois aux Terres Australes. W: F.A. Péron & C.A. Lesueur: Voyage de découvertes aux terres australes: exécuté par ordre de Sa Majesté l’empereur et roi, sur les corvettes le Géographe, le Naturaliste, et la goëlette le Casuarina, pendent les années 1800, 1801, 1802, 1803 et 1804. Cz. 2. Paryż: De l’Imprimerie impériale, 1816, s. 54. (fr.).
  3. ↑ F.A. Péron: Chapitre XXVI. Suite de la Terre Napoléon: Séjour aux Iles Joséphine. W: F.A. Péron & C.A. Lesueur: Voyage de découvertes aux terres australes: exécuté par ordre de Sa Majesté l’empereur et roi, sur les corvettes le Géographe, le Naturaliste, et la goëlette le Casuarina, pendent les années 1800, 1801, 1802, 1803 et 1804. Cz. 2. Paryż: De l’Imprimerie impériale, 1816, s. 118. (fr.).
  4. ↑ J.E. Gray: Spicilegia Zoologica Or Original Figures and Short Systematic Descriptions of New and Unfigured Animals. Cz. 1. London: Treüttel, Würtz and Co., 1828, s. 1. (ang.).
  5. ↑ J.R.C. Quoy & J.P. Gaimard: Otarie Australe, femelle. Otaria australis, nob.. W: J.-S.-C. Dumont d’Urville: Voyage de la corvette l’Astrolabe: exécuté par ordre du roi, pendant les années 1826-1827-1828-1829. T. 1: Zoologie. Paris: J. Tastu, 1830, s. 95, ryc. 14, 15. (fr.).
  6. ↑ F. McCoy: Prodromus of the palaeontology of Victoria: or, Figures and descriptions of Victorian organic remains. Cz. 5. Melbourne: G. Skinner, acting government printer, 1877, s. 19. (ang.).
  7. ↑ F. Wood Jones. The flora and fauna of Nuyts Archipelago and the Investigator group. No. 2. The monodelphian mammals. „Transactions and proceedings of the Royal Society of South Australia (Incorporated)”. 46, s. 193, 1922. (ang.). 
  8. ↑ a b S.D. Goldsworthy, Neophoca cinerea, The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2022-1 (ang.).
  9. ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 153. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  10. ↑ a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Neophoca cinerea. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) . Johns Hopkins University Press, 2005. .
  11. ↑ a b c d e M. Webber: Family Otariidae (Eared Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 97. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).
  12. ↑ a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 440. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  13. ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 454, 1904. (ang.). 
  14. ↑ cinerea, The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
  15. ↑ Kara Hoglund, Neophoca cinerea (Australian sea lion) , Animal Diversity Web (ang.).