W dzisiejszym świecie PSR B1913+16 staje się coraz ważniejszy w różnych aspektach życia codziennego. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, PSR B1913+16 stał się podstawowym elementem wpływającym na nasze decyzje, opinie i działania. Z biegiem czasu PSR B1913+16 ewoluował i nabrał nowych wymiarów, skłaniając nas do refleksji nad jego wpływem na społeczeństwo i rozwój ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty PSR B1913+16 i przeanalizujemy jego znaczenie w różnych kontekstach, a także jego rolę w kształtowaniu naszego dzisiejszego świata.
| Dane obserwacyjne (J2000) | |||
| Gwiazdozbiór | |||
|---|---|---|---|
| Rektascensja |
19h 15m 28,0s[1] | ||
| Deklinacja |
+16° 06′ 27,40″[1] | ||
| Odległość |
21 tys. ly | ||
| Wielkość obserwowana | |||
| Alternatywne oznaczenia | |||
| |||
PSR B1913+16 – układ podwójny złożony z pulsara i gwiazdy neutronowej, zwany od nazwisk odkrywców pulsarem Hulse’a-Taylora. Został odkryty w 1974 roku przez Russela Hulse’a i Josepha Taylora podczas przeglądu radiowego wykonywanego w Obserwatorium Arecibo. Położony jest w gwiazdozbiorze Orła w odległości ok. 21 tys. lat świetlnych.
Dzięki dokładnym obserwacjom prowadzonym przez szereg lat wyznaczone zostało tempo zacieśniania się orbity układu, które okazało się doskonale zgodne z przewidywaniami ogólnej teorii względności. W 1993 roku odkrywcy układu otrzymali za swe osiągnięcie nagrodę Nobla[2].
W układzie PSR B1913+16 składnik B jest pulsarem milisekundowym, którego okres rotacji wynosi 59 ms. Pulsy są modulowane z okresem orbitalnym 7,75 godziny na skutek obecności towarzysza. Gwiazdy obiegają wspólny środek masy po bardzo ciasnych, eliptycznych orbitach o mimośrodzie e = 0,6. Ich minimalna separacja w perycentrum to jedynie 1,1 promienia Słońca, zaś w apocentrum składniki oddalone są o 4,8 promieni Słońca. Wskutek relatywistycznej precesji orbity perycentrum zmienia swoje położenie i przesuwa się o 4,2 stopnia na rok. Okres orbitalny układu skraca się w tempie 0,0000765 sekundy na rok, a orbita zacieśnia się o 3,5 metra na rok. Zacieśnianie się orbity jest potwierdzeniem faktu, że energia i moment pędu unoszone są z układu w wyniku emisji fal grawitacyjnych[3].
Połączenie się obu składników układu w jedną całość nastąpi za około 300 milionów lat.