W dzisiejszym świecie Palladiusz (Widybida-Rudenko) to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Palladiusz (Widybida-Rudenko) wywołał bezprecedensową debatę. Kontynuując badanie tego stale ewoluującego zjawiska, ważne jest, aby zrozumieć jego konsekwencje i sposób, w jaki kształtuje otaczający nas świat. W tym artykule zagłębimy się w różne aspekty Palladiusz (Widybida-Rudenko), od jego historii po dzisiejsze skutki, aby rzucić światło na ten temat i zachęcić do świadomej dyskusji.
| Petro Widybida-Rudenko | |
| Arcybiskup lwowski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1891 |
| Data śmierci |
1971 |
| Zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu | |
| Okres sprawowania |
1951–1971 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1935 |
| Diakonat |
przed 1921 |
| Prezbiterat |
1921 |
| Chirotonia biskupia |
8 lutego 1941 |
| Data konsekracji |
8 lutego 1941 |
|---|---|
| Konsekrator |
Palladiusz, imię świeckie Piotr Widybida-Rudenko[1], także Wydybida-Rudenko[2] (ur. 17 czerwca?/29 czerwca 1891 w Strzelczyńcach, powiat bracławski, gubernia podolska, zm. 1 września 1971 w Nowym Jorku) – ukraiński biskup prawosławny i działacz polityczny.
Urodził się 26 czerwca 1891 (według starego stylu) w miejscowości Strzelczyńce powiatu Bracławskiego (obecnie rejon niemirowski obwodu winnickiego) w rodzinie psalmisty lokalnej prawosławnej cerkwie proroka Eliasza. Wykształcenie podstawowe otrzymał w cerkiewno-parafialnej szkoły w Strzelczyńcach. Z 1902 kontynuował naukę w Tywrowskiej duchowej szkole[3].
Absolwent wydziału fizyczno-matematycznego Uniwersytetu Kijowskiego, działacz ukraińskiego ruchu narodowego[2]. Zasiadał w Ukraińskiej Centralnej Radzie, był zastępcą ministra finansów Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 1921 żył na Wołyniu (w granicach Polski) i służył jako kapłan Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Od 1934 mieszkał w Warszawie, należał do konsystorza diecezji warszawsko-chełmskiej i kierownik kasy emerytalnej[2]. W 1935 złożył wieczyste śluby mnisze, następnie został podniesiony do godności archimandryty[2].
Po powstaniu Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni został 8 lutego 1941 wyświęcony na biskupa krakowskiego i łemkowskiego, zaś dzień później podniesiony do godności arcybiskupiej. Wszedł w skład Synodu Biskupów tegoż Kościoła jako jego sekretarz[4]. W sierpniu 1941 jego tytuł uległ zmianie na biskup lwowski z powodu włączenia w granice jego diecezji dystryktu Galizien[4]. Po radzieckiej ofensywie z 1944 został ewakuowany na Słowację, następnie do Krakowa i Sankt-Pelten. Następnie wyjechał przez Szwajcarię[5] do Stanów Zjednoczonych. W 1951 stanął na czele niekanonicznego Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu i pozostawał jego zwierzchnikiem do 1971[2].