Parówka
W dzisiejszym świecie Parówka to temat, który zyskał ogromne znaczenie i przykuł uwagę szerokiego grona odbiorców. Od swoich początków do dnia dzisiejszego Parówka odegrał kluczową rolę w społeczeństwie, wpływając na ludzi w każdym wieku i stylu życia. Jego wpływ był odczuwalny w różnych obszarach, od kultury i rozrywki po politykę i ekonomię. W tym artykule będziemy dalej badać znaczenie i wpływ Parówka, analizując jego aspekty historyczne, współczesne implikacje i przyszły potencjał.
| wędlina | |
| |
| Miejsce powstania | |
|---|---|
| Składniki | |
|
mięso, tłuszcz, woda, mięso oddzielane mechanicznie wieprzowe (MOM) lub drobiowe (MDOM), przyprawy smakowe, emulsja skórkowa (białka roślinne, emulgatory), pieprz, sól | |
Parówka – wędlina drobno mielona, nietrwała. Często spożywana w postaci hot doga, zapiekana w cieście bądź gotowana i spożywana z dodatkami, takimi jak musztarda, majonez lub keczup.
Składniki
- mięso
- tłuszcz
- mięso oddzielane mechanicznie wieprzowe, drobiowe (MOM, MDOM)
- substancje smakowe
- emulsja skórkowa
Produkcja
Mięso wstępnie rozdrabnia się w wilku przez siatkę 3 mm. Następnie rozdrabnia się w kutrze na jednolitą masę, dodając przyprawy i lód. Po zemulgowaniu dodaje się tłuszcz i dalej emulguje. Gotowym farszem napełnia się osłonki i osadza, po czym poddaje się dalszej obróbce termicznej.
Ze względu na dążenie do ograniczenia tłuszczu w wyrobach ze względów zdrowotnych oraz ze względu na większy popyt wyrobów mięsnych o zmniejszonej zawartości tłuszczu coraz częściej stosuje się różne dodatki, m.in. karagen[1].
Parówka w kulturze
Wątek z parówką pojawia się w filmie Stanisława Barei pod tytułem Miś. Jednym z elementów tego dzieła jest realizacja filmu Ostatnia paróweczka hrabiego Barry Kenta, przy produkcji którego parówka jako rekwizyt ulega kradzieży. W scenopisie Misia jednak kradziony miał być dożynkowy chleb, pieczony według przepisów z czasów sanacji[2]. Parówka jako rekwizyt Misia była także przygotowana według receptury przedwojennej. Ponieważ w tamtym czasie parówki przygotowywano w foliowych „koszulkach”, na co nie chciał zgodzić się Bareja, na potrzeby filmu zamówiono za pośrednictwem Ministerstwa Handlu Wewnętrznego kilkadziesiąt metrów baranich jelit oraz kiełbasę serdelową, z której po rozgotowaniu przygotowano wkład[3]. Tytuł fikcyjnego filmu był kwestionowany przez cenzurę, która chciała, aby słowo „paróweczka” zamienić na „baryłeczka”[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ KAZIMIERZ LACHOWICZ i inni, WPŁYW DODATKU KARAGENU NA TEKSTURĘ KIEŁBASY PARÓWKOWEJ O ZRÓŻNICOWANEJ ZAWARTOŚCI WODY I TŁUSZCZU , Biblioteka Nauki – Yadda, 1999 .
- ↑ Replewicz 2009 ↓, s. 218.
- ↑ Replewicz 2009 ↓, s. 230-231.
- ↑ Replewicz 2009 ↓, s. 238.
Bibliografia
- Maciej Replewicz, Stanisław Bareja. Król krzywego zwierciadła, Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2009, ISBN 978-83-7506-387-5, OCLC 751360119.