Park historyczny Si Satchanalai

Z tej okazji zagłębiamy się w fascynujący świat Park historyczny Si Satchanalai, temat, który z biegiem czasu przyciągnął uwagę i zainteresowanie wielu osób. Od swoich początków do obecnych trendów temat ten znacząco ewoluował, wpływając na różne aspekty społeczeństwa i wywołując szeroką debatę na temat jego znaczenia. W tym artykule proponujemy dogłębną analizę różnych aspektów związanych z Park historyczny Si Satchanalai, odkrywanie jego różnych aspektów i przedstawianie kompleksowej wizji, która pozwala czytelnikowi dokładnie zrozumieć znaczenie tego tematu dzisiaj.

Dawne miasto Sukhotai i związane z nim zespoły zabytkowe[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Park historyczny Si Satchanalai
Państwo

 Tajlandia

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

I, III

Numer ref.

574

Region[b]

Azja i Pacyfik

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1991
na 15. sesji

Położenie na mapie Tajlandii
Mapa konturowa Tajlandii, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Dawne miasto Sukhotai i związane z nim zespoły zabytkowe”
Ziemia17°01′16″N 99°42′13″E/17,021111 99,703611
Multimedia w Wikimedia Commons
  1. ↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO
  2. ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

Park historyczny Si Satchanalai (taj. อุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย) – jeden z 10 parków historycznych w Tajlandii w prowincji Sukhothai, utworzony w 1983 roku dla ochrony ruin duchowego i religijnego centrum królestwa Sukhothai – miasta Si Satchanalai, z licznymi świątyniami i klasztorami buddyjskimi.

W 1991 roku Si Satchanalai wraz z dawnym miastami Sukhotai i Kamphaeng Phet zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Położenie

Park historyczny Si Satchanalai leży ok. 50 km na północ od parku historycznego Sukhotai[1].

Historia

Si Satchanalai było duchowym i religijnym centrum królestwa Sukhothai, wzniesiono tu liczne świątynie i klasztory buddyjskie[2]. Miasto słynęło z produkcji ceramiki[3]. W 1983 roku otwarto tu park historyczny o powierzchni 45 km²[3].

W 1991 roku Si Satchanalai wraz z dawnym miastami Sukhotai i Kamphaeng Phet zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].

Park historyczny

Plan parku historycznego Si Satchanalai: 1. Wat Phra Sri Rattana Mahathat/Wat Borommathat Mueang Chaliang, 2. Wat Chom Chuen, 3. Wat Chao Chan, 4. Wat ok Singkaram, 5. Wat Nang Phaya, 6. Wat Suan Kaeo Uthayan Yai, 7. Wat Chedi Chet Thaeo, 8. Wat Chang Lom, 9. Wat Khao Phanom Phloeng, 10. Wat Khao Suwan Khiri, 11. Wat Kuti Rai, 12. Tao Sangkhalok (Sangkhalok Kiln)
Si Satchanalai
Wat Phra Sri Rattana Mahathat
Wat Chang Lom
Wat Chedi Chet Thaeo
Wat Nang Phaya
Wat Khao Phanom Phloeng

Na terenie parku znajduje się 140 obiektów historycznych[3], m.in.:

  • Wat Phra Sri Rattana Mahathat (taj. วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ หรือ วัดศรีมหาธาตุเชลียง) – pozostałości watu wzniesionego w latach 1428–1488 poza murami miasta, z prangiem w stylu Khmerów z rzeźbą przedstawiającą cztery twarze bodhisattwy Awalokiteśwary – elementu charakterystycznego dla stylu Bajon[4]. Po wschodniej stronie centralnej stupy znajduje się niewielka świątynia z przedstawieniami Buddy, a po stronie zachodniej – świątynia z przedstawieniami uczniów Buddy[4].
  • Wat Chedi Chet Thaeo (taj. วัดเจดีย์เจ็ดแถว) – zachowane ruiny stupy, otoczonej przez 30 mniejszych stup wzniesionych w różnych stylach, m.in. Sukhotai i Sri Lanki[4].
  • Wat Chang Lom (taj. วัดช้างล้อม) – pozostałości świątyni ze stupą w stylu syngaleskim wzniesioną na potrójnym tarasie[1]. Najniższy taras na planie kwadratu okalało 39 bogato dekorowanych rzeźb słoni[1]. Środkowy taras obiegał pas z niszami, w których znajdowały się przedstawienia Buddy[1]. Świątynia została wzniesiona w latach 1285–1291 i wyznaczała centrum miasta[5].
  • Wat Nang Phaya (taj. วัดนางพญา) – pozostałości świątyni ze stupą w stylu syngaleskim z XV–XVI w.[5] Przed stupą znajduje się wielki lateryt pokryty reliefami z okresu Ayutthaya[5].
  • Wat Khao Phanom Phloeng (taj. วัดเขาพนมเพลิง) – pozostałości świątyni na wzgórzu ze stupą, ruinami kolumn i posągiem siedzącego Buddy[5].
  • Wat Khao Suwan Khiri (taj. วัดเขาสุวรรณคีรี) – pozostałości świątyni na wzgórzu na zachód od Wat Khao Phanom Phloeng, do XXI w. zachowała się jedynie ogromna stupa w stylu Sukhotai[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d W. Vivian De Thabrew: Buddhist Monuments And Temples Of Myanmar And Thailand. AuthorHouse, 2014, s. 50. ISBN 978-1-4918-9622-8. . (ang.).
  2. ↑ a b UNESCO: Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns. . (ang.).
  3. ↑ a b c UNESCO: Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns. . (ang.).
  4. ↑ a b c W. Vivian De Thabrew: Buddhist Monuments And Temples Of Myanmar And Thailand. AuthorHouse, 2014, s. 51. ISBN 978-1-4918-9622-8. . (ang.).
  5. ↑ a b c d e Lonely Planet, Mark Beales, Tim Bewer, Joe Bindloss, Austin Bush, David Eimer, Bruce Evans, Damian Harper, Isabella Noble: Lonely Planet Thailand. Lonely Planet, 2016. ISBN 978-1-76034-164-0. .
Obiekty z listy Światowego Dziedzictwa UNESCO w Tajlandii

Kulturowe
Przyrodnicze

Tajlandia