Paul Bredow
W tym artykule zajmiemy się tematem Paul Bredow, który w ostatnim czasie przykuł uwagę wielu osób. Paul Bredow to temat o ogromnym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie, gdyż ma znaczący wpływ na różne obszary codziennego życia. W miarę postępów w tym artykule będziemy badać różne aspekty związane z Paul Bredow, od jego pochodzenia i historii po jego dzisiejszy wpływ. Zbadamy także implikacje i reperkusje, jakie Paul Bredow ma w różnych obszarach, a także różne perspektywy, które istnieją wokół tego tematu. Ostatecznie ten artykuł ma na celu przedstawienie kompletnej i wzbogacającej wizji Paul Bredow, w celu zapewnienia większego zrozumienia i świadomości tego tematu.
 Członkowie załogi obozu zagłady w Treblince przed obozowym zoo. Pierwszy od lewej Paul Bredow | |
 SS-Oberscharführer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1942–1945 |
| Formacja | |
Paul Bredow (ur. 31 października 1903 w Koźlinach, zm. w grudniu 1945 w Getyndze) – niemiecki pielęgniarz, SS-Oberscharführer, uczestnik akcji T4, członek personelu obozów zagłady w Sobiborze i Treblince.
Życiorys
Urodził się we wsi Güttland na Pomorzu Gdańskim (ob. Koźliny). Z zawodu był pielęgniarzem. W okresie III Rzeszy uczestniczył w programie eksterminacji osób chorych psychicznie i niepełnosprawnych umysłowo, prowadzonym pod kryptonimem akcja T4. Był zatrudniony w „ośrodkach eutanazji” w Grafeneck i Hartheim[1].
Podobnie jak wielu innych uczestników akcji T4 otrzymał przydział do personelu akcji „Reinhardt”. W kwietniu 1942 roku rozpoczął służbę w nowo utworzonym obozie zagłady w Sobiborze[1][2]. Był tam odpowiedzialny za rzekomy „lazaret”, czyli dowodził specjalnym komandem, które rozstrzeliwało Żydów niebędących w stanie o własnych siłach dojść do komór gazowych[2][3]. Mosze Bahir, jeden z ocalałych więźniów Sobiboru, wspominał, że Bredow wykazywał się wyjątkowym okrucieństwem, a mordowanie Żydów, które nazywał „strzelaniem do celu”, było jego ulubioną „rozrywką”. Miał nawet wyznaczyć sobie dzienny „przydział” 50 ofiar do zabicia[4]. Obok służby w „lazarecie” sprawował nadzór nad niemiecką kuchnią[5] i obozowym kasynem oficerskim[6].
Wiosną 1943 roku został przeniesiony do obozu zagłady Treblince. Nadzorował tam barak sortowniczy „A”, w którym więźniowie sortowali odzież pozostałą po zagazowanych Żydach[1]. Po likwidacji Treblinki jesienią 1943 roku został podobnie jak większość weteranów akcji „Reinhardt” przeniesiony na wybrzeże Adriatyku. Pełnił służbę w okolicach Triestu[7]. Jako członek SS dosłużył się stopnia Oberscharführera[8].
Po zakończeniu wojny powrócił do Niemiec. Wraz z innym członkiem załogi Sobiboru, Karlem Frenzelem, przez pewien czas pracował jako stolarz w Gießen. W grudniu 1945 roku zginął w wypadku samochodowym w Getyndze[7].
Przypisy
- ↑ a b c Webb 2017 ↓, s. 319.
- ↑ a b Bem 2014 ↓, s. 122.
- ↑ Webb 2017 ↓, s. 38, 47, 319.
- ↑ Bem 2012 ↓, s. 55.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 75.
- ↑ Webb 2017 ↓, s. 94.
- ↑ a b Webb 2017 ↓, s. 320.
- ↑ Bem 2012 ↓, s. 39.
Bibliografia
- Marek Bem (red.): Sobibór. Bunt wobec wyroku. Warszawa: Ośrodek KARTA, 2012. ISBN 978-83-61283-66-9.
- Marek Bem: Sobibór. Obóz zagłady 1942–1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2014. ISBN 978-83-7399-611-3.
- Chris Webb: The Sobibor death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2017. ISBN 978-3-8382-0966-1. (ang.).