Pico de Aneto
W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Pico de Aneto, temacie, który w ostatnim czasie przykuł uwagę wielu osób. Od jego znaczenia w społeczeństwie po wpływ na środowisko, Pico de Aneto to temat, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Pico de Aneto, analizując jego wpływ i możliwe rozwiązania zaproponowane w celu sprostania wyzwaniom, jakie stwarza. Dodatkowo poznamy najnowsze badania i istotne dane, które pozwolą nam lepiej zrozumieć znaczenie Pico de Aneto w naszym codziennym życiu. Nie przegap tej pełnej analizy na temat Pico de Aneto!
 Pico de Aneto | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
3404 m n.p.m. |
| Wybitność |
2821 m |
| Pierwsze wejście |
20 lipca 1842 |
Położenie na mapie Aragonii  | |
Położenie na mapie Hiszpanii  | |
 42°38′N 0°40′E/42,633333 0,666667
| |
Pico de Aneto lub po prostu Aneto (kat. Pic d’Aneto) – najwyższy szczyt Pirenejów w masywie Maladeta o wysokości 3404 m n.p.m. Znajduje się w Hiszpanii, w prowincji Huesca na północy Aragonii. Ze względu na położenie szczytu jego francuska nazwa – Néthou – wyszła z użycia.
Wspinaczka
Większość wejść na Aneto zaczyna się w schronisku Rencluse (2140 m n.p.m.). Stamtąd trasa przecina dłuższą część lodowca, który rozciąga się po północnej stronie Aneto. Szczyt jest chroniony przez krótkie skaliste przejście nazywane Mostem Mahommeta. Jest to wąska grań zbudowana z dużych, stabilnych bloków skalnych. Ze szczytu zobaczyć można pokryty śniegiem masyw Maladeta na północy oraz wyschnięty Alto Aragon na południu.
Pierwsze wejścia
18 lipca 1842 roku Platon de Tchihatcheff, były rosyjski oficer stacjonujący w Luchon, wyruszył z Bagnères-de-Luchon w towarzystwie przewodników Pierre'a Sanio, Bernarda Arrazau oraz Pierre'a Redonneta. W wyprawie brali też udział Albert de Franqueville – normandzki botanik – oraz jego przewodnik Jean Sors. Wejście rozpoczęto z Hospice de France, przecinając przełęcz Benasque. Członkowie wyprawy noc spędzili w szałasie na Renclusa, gdzie obecnie znajduje się schronisko Renclusa.
Następnego dnia podróżnicy przeszli przez przesmyk Alba i zgubili drogę na południowym stoku koło jeziora Gregueña. Pod koniec dnia znaleźli schronienie w chatce koło doliny Vallibierna.
20 lipca 1842 roku grupa wyruszyła na przesmyk Coroné. Mimo obaw przed szczelinami w lodowcu, zdecydowano o podejściu na szczyt właśnie poprzez lodowiec. Po pokonaniu grani szerokiej na zaledwie kilka metrów (nazwanej przez Alberta de Franqueville'a Mostem Mahommeta), podróżnicy zdobyli szczyt Aneto, gdzie usypali kopiec i pozostawili butelkę zawierającą imiona wszystkich uczestników wyprawy.
Pierwszego zimowego wejścia na szczyt Aneto dokonali Roger de Monts, B. Courrèges oraz B. i V. Pagetowie 1 marca 1878 roku.