Pierre-Alexandre Monsigny

W tym artykule szczegółowo zbadamy Pierre-Alexandre Monsigny i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Pierre-Alexandre Monsigny jest tematem zainteresowania od dawna, a jego wpływ obejmuje wiele aspektów współczesnego życia. Przez lata prowadzono szeroko zakrojone badania nad Pierre-Alexandre Monsigny, w wyniku czego zgromadzono pokaźną wiedzę na ten temat. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia przyjęte w stosunku do Pierre-Alexandre Monsigny, a także jego ewolucję w czasie. Dodatkowo omówimy praktyczne i teoretyczne implikacje Pierre-Alexandre Monsigny w różnych obszarach, od polityki, przez naukę, po kulturę popularną. Mamy nadzieję, że pod koniec tego artykułu udało nam się przedstawić kompleksowy przegląd Pierre-Alexandre Monsigny i zapewnić lepsze zrozumienie jego znaczenia w dzisiejszym świecie.

Pierre-Alexandre Monsigny
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 października 1729
Fauquembergues

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1817
Paryż

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Pierre-Alexandre Monsigny (ur. 17 października 1729 w Fauquembergues, zm. 14 stycznia 1817 w Paryżu[1][2]) – francuski kompozytor operowy.

Życiorys

Był potomkiem zubożałej rodziny arystokratycznej[1]. Uczył się śpiewu w przykościelnej szkole w rodzinnej miejscowości[1], uczęszczał też do kolegium jezuickiego w Saint-Omer, gdzie uczył się gry na skrzypcach[1][2]. Po śmierci ojca wyjechał w 1749 roku do Paryża i podjął pracę w administracji skarbowej[1][2]. Przyjaźnił się z księciem Orleanu Ludwikiem Filipem, po zetknięciu się z operą Pergolesiego, zachęcany przez księcia, zdecydował się poświęcić muzyce[1][2]. Odbył studia u kontrabasisty Pietro Gianottiego, zadebiutował jako kompozytor w 1759 roku operą Les aveux indiscrets[2]. Podjąwszy współpracę z librecistą Michelem-Jeanem Sedaine’em tworzył cieszące się popularnością opery[1]. Po 1777 roku zaprzestał komponowania, jednak intratne posady na dworze orleańskim zabezpieczyły mu byt aż do wybuchu rewolucji[1].

W 1798 roku otrzymał posadę w Opéra-Comique, a w latach 1800–1802 był inspektorem Konserwatorium Paryskiego[1][2]. W 1804 roku otrzymał order Legii Honorowej[1][2]. W 1813 roku powołany został, jako następca Grétry’ego, na członka Institut de France[1][2].

Twórczość

Wraz z Grètrym i Philidorem należał do czołowych twórców francuskiej opery komicznej 2. połowy XVIII wieku[1]. Podejmował popularne ówcześnie formy: wodewilowe komedio-farsy, wiejskie idylle i umuzycznione opowieści baśniowe[1]. Jego dzieła wyróżniają się zmysłem dramatycznym i talentem melodycznym[1][2].

Opery

(na podstawie materiałów źródłowych[2])

  • opera komiczna Les aveux indiscrets (wyst. Paryż 1759)
  • opera komiczna Le Maître en droti (wyst. Paryż 1760)
  • opera komiczna Le Cadi dupé (wyst. Paryż 1761)
  • opera komiczna On ne s’avise jamais de tout (wyst. Paryż 1761)
  • komedia Le Roy et le fermier (wyst. Paryż 1762)
  • divertissement Le Nouveau Monde (1763, niewystawione)
  • komedia Rose et Colas (wyst. Paryż 1764)
  • prolog Le Bouquet de Thalie (wyst. Bagnolet 1764)
  • ballet héroïque Aline, reine de Golconde (wyst. Paryż 1766)
  • komedia Philémon et Baucis (wyst. Bagnolet 1766)
  • opera komiczna L’Isle sonnante (wyst. Bagnolet 1767)
  • drama Le Déserteur (wyst. Paryż 1769)
  • komedia La Rosière de Salency (wyst. Fontainebleau 1769)
  • opera komiczna Pagamin de Monègue (ok. 1770, niewystawiona)
  • opera komiczna Le Faucon (wyst. Fontainebleau 1771)
  • comédie féerie Le Balle Arsène (wyst. Fontainebleau 1773)
  • komedia Félix, ou L’Enfant trouvé (wyst. Fontainebleau 1777)
  • Robin et Marion (b.d., niewystawione)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 337–338. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2487. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne