Pierre Joliot
Temat Pierre Joliot jest dziś jednym z najbardziej aktualnych. Dzięki wpływowi obejmującemu wszystkie aspekty społeczeństwa Pierre Joliot przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i zwykłych ludzi. Od momentu powstania Pierre Joliot wywołał debaty, kontrowersje i był przedmiotem licznych badań i badań. Znaczenie zrozumienia i analizy Pierre Joliot polega na jego wpływie na różne obszary, w tym ekonomię, politykę, zdrowie, technologię i środowisko. W tym artykule dokładnie zbadamy wymiary i wpływ Pierre Joliot, a także możliwe strategie sprostania związanym z nim wyzwaniom.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Uczelnia |
Faculté des sciences de Paris, |
| Stanowisko |
profesor |
| Pracodawca | |
| Rodzice | |
| Małżeństwo |
Anne Joliot-Curie |
| Krewni i powinowaci |
dziadkowie Maria Skłodowska-Curie i Pierre Curie |
| Odznaczenia | |
  
| |
Pierre Joliot (ur. 12 marca 1932 w Paryżu) – francuski biochemik, profesor honorowy Collège de France, członek Francuskiej Akademii Nauk odznaczony Legią Honorową i Narodowym Orderem Zasługi, syn Irène i Frédérica Joliot-Curie, wnuk Marii Skłodowskiej-Curie i Pierre'a Curie.
Życiorys
Urodził się w Paryżu w roku 1932 jako syn Irène i Frédérica Joliot-Curie. Miał 3 lata, a jego siostra (Hélène) osiem, gdy ich rodzice odbierali Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za odkrycie zjawiska tworzenia par elektron-pozyton z fotonów (pozytonium) i sztucznej promieniotwórczości[1][2]. Dzieci przejęły od rodziców zapał do pracy naukowej[3]. Córka została fizykiem jądrowym, a syn – biochemikiem. Własne badania rozpoczynał w Faculté des sciences de Paris w roku 1954 jako stażysta. Został asystentem w roku 1956, a w roku 1960 obronił pracę doktorską w dziedzinie nauk fizycznych. Trzy lata później otrzymał stanowisko kierownika laboratorium (1963–1975). Został również dyrektorem do spraw badań w CNRS (1974) oraz kierownikiem zakładu, a następnie dyrektorem Institut de Biologie Physico-Chimique (1975–1997). Jest członkiem Francuskiej Akademii Nauk – od roku 1977 jako korespondent, a od marca 1982 – członek rzeczywisty (Section de Biologie intégrative). W roku 1981 otrzymał katedrę bioenergetyki komórki i stanowisko profesora w Collège de France.
W latach 1985–1986 pełnił funkcję doradcy premiera w sprawach nauki i technologii, a w latach 1989-1992 był członkiem narodowego komitetu do spraw rozwoju badań naukowych. W trosce o zachowanie zasad etyki w nauce działał w odpowiednich komitetach, na szczeblu CNRS (w latach 1998-2000 jako przewodniczący) i na szczeblu narodowym (Comité consultatif national d'éthique).(2005-2009).
Życie prywatne
Jest żonaty z Anne Joliot-Curie (ur. 1938, biolog); ma dwóch synów: Marca (ur. 1962, neurobiolog) i Alaina (ur. 1964, biochemik)[4].
Tematyka badań i publikacje
Jest specjalistą w dziedzinie biologii roślin; główna część jego prac naukowych dotyczyła mechanizmów konwersji i przenoszenia energii w centrach fotosyntezy[5][6]. Opublikował również prace wykraczające poza zasadniczy obszar zainteresowań naukowych, np.:
- La recherche passionnément[3] (wydana w roku 2001 oraz w 2004 jako es La investigación apasionada[7]),
- Leçon inaugurale faite le vendredi 11 décembre 1981 (Collège de France, Chaire de bioénergétique cellulaire)[8]
- Energie 2007-2050: les choix et les pièges (wyd. Académie des sciences, France)[9]
Odznaczenia i wyróżnienia
Jest Komandorem Narodowy Order Zasługi i Legii Honorowej (2001) oraz Wielkim Oficerem Legii Honorowej (Grand officier de la Légion d'honneur, 2012). Otrzymał Złoty Medal CNRS, (1982) oraz nagrody:
- 1968 – Prix André Policard-Lacassagne,
- 1970 – Kettering Prize (przyznawana przez American Society of Plant Physiologists),
- 1980 – Nagroda CEA (Commissariat à l'énergie atomique et aux énergies alternatives).
Jest członkiem:
- American Society of Plant Biologists (od 1970, członek zagraniczny),
- National Academy of Sciences (od 1979, członek zagraniczny),
- organizacji Academia Europaea (od 1989),
- Académie européenne des sciences et des arts (od 1992).
W 2019 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej[10][11]
Przypisy
- ↑ Pierre Joliot, biochemist. genealogy.links.org, 22 juillet 2009. . (ang.).
- ↑ Pierre Joliot. Scientifique français. www.evene.fr/celebre/biographie . . (fr.).
- ↑ a b Pierre Joliot: La recherche passionnément. Odile Jacob, ISBN 978-2-7381-0949-8, 2001. . (fr.).
- ↑ Drzewo genealogiczne. You Go, Girl! . ygogirl.files.wordpress.com, 2013. .
- ↑ Pierre Joliot. www.academie-sciences.fr. . . (fr.).
- ↑ Antoine Danchin, Maître de Recherche au C.N.R.S.: Troisième partie; Vers l'avenir 1965-1977. Le cinquantenaire de l'Institut de Biologie Physico-Chimique . www.normalesup.org. . (fr.).
- ↑ Pierre Joliot (tłumaczenie: Consol Vilá): La investigación apasionada. Fondo de Cultura Económica, ISBN 968-16-7292-5, 9789681672928, 2004. . (hiszp.).
- ↑ Pierre Joliot: Leçon inaugurale faite le vendredi 11 décembre 1981. Collège de France, 1982. . (fr.).
- ↑ Bernard Tissot, Marie-Lise Chanin, Michel Combarnous, Pierre Joliot, Guy Laval, Michel Pouchard, Ionel Solomon, Maurice Tubian: Energie 2007-2050: les choix et les pièges. Académie des sciences (France), 2007. . (hiszp.).
- ↑ Prof. Pierre Joliot doktorem honoris causa UMCS , www.umcs.pl (pol.).
- ↑ Pierre Joliot – doktor honoris causa UMCS – Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskiego w Lublinie (pol.).