Pietro Aaron

Dziś Pietro Aaron to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od momentu powstania do chwili obecnej Pietro Aaron wywarł ogromny wpływ na różne aspekty społeczeństwa, kultury i życia codziennego. Aby zrozumieć jego znaczenie i konsekwencje, jakie ma w dzisiejszym świecie, niezbędna jest większa wiedza na temat Pietro Aaron. W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ Pietro Aaron i jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie, oferując szczegółową analizę jego wpływu w różnych obszarach.

Pietro Aaron
Ilustracja
Wizerunek Aarona pochodzący z traktatu Lucidario in musica
Data i miejsce urodzenia

ok. 1489
Florencja

Data i miejsce śmierci

po 1545
Bergamo lub Wenecja

Zawód, zajęcie

teoretyk muzyki

Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro Aaron a. Piero Aron (ur. ok. 1489 we Florencji, zm. po 1545 w Bergamo lub w Wenecji) – włoski teoretyk muzyki i kompozytor[1].

Życiorys

Nie wiele wiadomo o wczesnym życiu Aarona. Przypuszczalnie był, jeśli nie Żydem, to takiego pochodzenia[2]. Najprawdopodobniej był muzykiem samoukiem. Powoływał się na przyjaźń z J. Obrechtem, J. des Présem i H. Isaaciem[3]. W 1515-1522 był kantorem kościelnym w katedrze w Imoli. Tam też przyjął święcenia kapłańskie w 1516. W 1523 Aaron wyjechał do Wenecji, po czym na zaproszenie S. Michiela, wielkiego mistrza Joannitów, objął stanowisko kantora katedry w Rimini. W 1525 zostaje maestro di casa dworu dożów weneckich. Po śmierci swojego mecenasa w 1536, Aaron wstąpił do zakonu w Bergamo, gdzie najprawdopodobniej zmarł.

Twórczość

Zajmował się teorią muzyki starożytnej oraz jej estetyką. Sformułował nowe zasady strojenia instrumentów klawiszowych oraz kompozycji. Wysunął oryginalną teorię kontrapunktu[4]. Był pierwszym teoretykiem muzyki epoki renesansu, który uważał za przestarzałe komponowanie pojedynczych głosów, zalecając jednoczesne tworzenie wszystkich linii melodycznych[5]. Zredagował tabele czterogłosowych akordów. W pismach teoretycznych wypowiadał się również na temat czterogłosowej kadencji. Proponował również ujednolicenie w notacji znaków chromatycznych[6]. Jako jeden z pierwszych pisarzy muzycznych tworzył w języku ojczystym. Aaron korespondował z G. Spataro, o czym możemy się dowiedzieć z zachowanych listów drugiego z nich. Teoretycy muzyki dyskutowali na temat walorów estetycznych w twórczości współczesnych im kompozytorów. Poruszali też zagadnienia notacji, zwłaszcza użycia znaków chromatycznych[7].

Pomimo że Aaron znany był współczesnym głównie jako kompozytor i sam często odnosi się w swoich dziełach do własnych utworów, to do naszych czasów przetrwał tylko jeden z nich. Jest nią czterogłosowa frottola, pochodząca z Piątej Księgi Frottolli O. Petrucciego (1505). Pozostałe, zaginione kompozycje Aaron to głównie pieśni: Credo na sześć głosów, pięciogłosowa msza, motety i madrygały oraz dwa utwory znane jedynie z tytułów: In illo tempore loquente Jesu, Letatus sum i Da pacem.[2]

Dzieła

  • Libri III de institutione harmonica (Bolonia, 1516);
  • Gli errori di Franchino Gafuri (Florencja, 1516);
  • Thoscanello de la musica (Wenecja, 1523);
  • Trattato della natura et cognitione di tutti gli tuoni di fanco figurato... (Wenecja, 1545);
  • Lucidario in musica (Wenecja, 1545);
  • Compendiolo di molti dubbi... (Mediolan, po 1545).

Przypisy

  1. ↑ Michael J. Walsh (red.), Dictionary of Christian Biography, Collegeville: Liturgical Press, 2001, ISBN 978-0-8264-5263-4 (ang.).
  2. ↑ a b Bonnie J. Blackburn, Aaron [Aron] Pietro [Piero], Stanley Sadie, John Tyrrell (red.), The New Grove Dictionary of Music and Musicians, wyd. 2, London: Macmillan Publishers, 2001 (ang.).
  3. ↑ Ed Peter Bergquist jr., The Theoretical Writings of Pietro Aaron, New York: Columbia University, 1964, s. 24 (ang.).
  4. ↑ Harold Powers, Is Mode Real? Pietro Aron, the Octenary System and Polyphony, „Basler Jahrbuch für historische Musikpraxis”, 16, 1992, s. 9-52 (ang.).
  5. ↑ Krystyna Tarnawska-Kaczorowska, Aaron Pietro, Encyklopedia muzyczna PWM: część biograficzna, Red. Elżbieta Dziębowska, t. 1, Kraków: PWM, 1979, s. 1.
  6. ↑ John W. Link, Theory and Tuning: Aron's Mean Tone Temperament and Marpurg's Temperament "I", Boston: Tuners Supply Company, 1963 (ang.).
  7. ↑ Margaret Bent, Accidentals, Counterpoint, and Notation in Aaron's Aggiunta to the "Toscanello", „Journal of Musicology”, 12, 1994, s. 306-344 (ang.).

Bibliografia

  • Tarnawska-Kaczorowska, Krystyna: Aaron Pietro. Encyklopedia muzyczna PWM: część biograficzna. Red. Dziębowska, Elżbieta. T. 1: AB. Kraków: PWM, 1979, s. 1. ISBN 83-224-0113-2.

Linki zewnętrzne