W tym artykule zostanie omówiony wpływ Piotr Niedźwiecki na współczesne społeczeństwo, analizując jego implikacje gospodarcze, społeczne i kulturowe. Piotr Niedźwiecki stał się tematem zainteresowania naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym świecie. W kolejnych sekcjach zostanie zbadana ewolucja Piotr Niedźwiecki w czasie, a także jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Podobnie zbadane zostaną różne opinie i stanowiska w sprawie Piotr Niedźwiecki, w celu przedstawienia kompleksowej i pluralistycznej wizji tego zjawiska.
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1956 |
|---|---|
| Prezydent Zduńskiej Woli | |
| Okres |
od 29 kwietnia 2009 |
| Poprzednik |
Janusz Ratajczyk (p.f.) |
| Następca | |
Piotr Wincenty Niedźwiecki (ur. 11 października 1956 w Sieradzu) – polski samorządowiec, od 2009 do 2018 prezydent Zduńskiej Woli. Brat Marka Niedźwieckiego.
Syn Wojciecha i Kazimiery[1]. Ukończył historię nauczycielską na Uniwersytecie Łódzkim, a także podyplomowe studia z zakresu zarządzania w oświacie i nauczania na odległość. Pracował zawodowo do czasu przejścia na emeryturę. W wyborach samorządowych w 2006 uzyskał mandat radnego Zduńskiej Woli z listy lokalnego ugrupowania[2].
W trakcie kadencji przystąpił do Platformy Obywatelskiej. W grudniu 2008 po odwołaniu w referendum Zenona Rzeźniczaka został zastępcą pełniącego obowiązki prezydenta miasta. W kwietniu 2009 wygrał w drugiej turze bezpośrednie przedterminowe wybory na urząd prezydenta Zduńskiej Woli, kandydując z ramienia komitetu Forum Praca, Rodzina, Sprawiedliwość (został usunięty z PO za start w tych wyborach bez partyjnej rekomendacji)[3]. W listopadzie tego samego roku ponownie przyjęto go do Platformy Obywatelskiej[4], jednak niespełna rok później z niej wystąpił.
W pierwszej turze wyborów lokalnych w 2010 jako kandydat niezależny zdobył 32,92% głosów[5], najwięcej spośród sześciu kandydatów. W drugiej turze pokonał swojego kontrkandydata Andrzeja Brodzkiego stosunkiem 57,38%:42,62% (przewagą około 2,1 tys. głosów[6]), co zapewniło mu reelekcję. W 2014 po raz kolejny wygrał wybory w drugiej turze, zwyciężając w niej kandydatkę PO Hannę Iwaniuk przewagą 277 głosów[7]. W 2018 nie został ponownie wybrany, przegrywając w pierwszej turze głosowania[8].