Piotr Stachańczyk

Dziś Piotr Stachańczyk to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach. Jego konsekwencje są głębokie, a jego wpływ jest odczuwalny w różnych aspektach codziennego życia. W miarę zagłębiania się w badanie Piotr Stachańczyk odkrywamy jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie i jego wpływ na sposób, w jaki odnosimy się do otaczającego nas świata. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Piotr Stachańczyk, analizując jego znaczenie, wyzwania i możliwe rozwiązania. Ponadto sprawdzimy, jak Piotr Stachańczyk ewoluował na przestrzeni czasu i jakie są przewidywane perspektywy na przyszłość w związku z tym tematem. Dołącz do nas w tej ekscytującej podróży po świecie Piotr Stachańczyk!

Piotr Stachańczyk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 września 1962
Kraków

Podsekretarz stanu w Urzędzie Rady Ministrów
Okres

od 1992
do 1993

Podsekretarz stanu w MSWiA
Okres

od 1998
do 2001

Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców
Okres

od 2001
do 2007

Następca

Rafał Rogala[1]

Podsekretarz stanu w MSWiA
Okres

od 2007
do 2011

Sekretarz stanu w MSW
Okres

od 2011
do 2015

Stały przedstawiciel RP przy Biurze ONZ w Genewie
Okres

od 2015
do 2017

Poprzednik

Remigiusz Henczel

Następca

Zbigniew Czech

Konsul generalny RP w Charkowie
Okres

od 2020

Poprzednik

Janusz Jabłoński

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złota Odznaka „Zasłużony dla Służby Celnej” Odznaka Honorowa za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego Odznaka Honorowa za Zasługi dla Legislacji
Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Stachańczyk (ur. 13 września 1962[2] w Krakowie[3]) – polski urzędnik państwowy i prawnik, podsekretarz stanu w Urzędzie Rady Ministrów (1992–1993), wiceminister spraw wewnętrznych i administracji (1998–2001, 2007–2011), prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców (2001–2007), wiceminister spraw wewnętrznych (2011–2015), konsul generalny w Charkowie (od 2020).

Życiorys

Syn Jerzego[4]. Ukończył w wyróżnieniem studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1988 ukończył aplikację sędziowską[5]. Uzyskał uprawnienia radcy prawnego[6].

Od 1985 do 1994 pracował jako asystent na Wydziale Prawa i Administracji UJ. W 1990 został głównym specjalistą w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, w tym samym roku objął stanowisko dyrektora gabinetu w tym resorcie. W latach 1991–1992 był wicedyrektorem Departamentu Społeczno-Administracyjnego MSW, następnie przez rok pełnił funkcję podsekretarza stanu w Urzędzie Rady Ministrów. Współtworzył koncepcję przekształcenia URM w Kancelarię Prezesa Rady Ministrów[7]. W 1993 powrócił do MSW, obejmując stanowisko wicedyrektora Departamentu Spraw Obywatelskich[5].

W latach 1994–1998 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych: początkowo jako wicedyrektor, a od 1995 jako dyrektor Departamentu Konsularnego i Wychodźstwa. W 1998 kierował Departamentem Spraw Prawnych i Konsularnych MSZ. W okresie pracy w MSZ był m.in. negocjatorem umów dotyczących znoszenia obowiązku wizowego[7]. Od 1998 do 2001 był podsekretarzem stanu w MSWiA. Wchodził w skład zespołu negocjującego akcesję Polski do UE, w ramach którego odpowiadał za obszar spraw wewnętrznych. W 2001 był pełnomocnikiem ds. organizacji Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, a po jego utworzeniu objął funkcję prezesa tego urzędu, którą sprawował do sierpnia 2007. Współtworzył ustawy odnoszących się do problematyki migracji, repatriacji i obywatelstwa[5].

20 listopada 2007 został powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. 2 kwietnia 2009 mianowany przez prezesa Rady Ministrów na członka Rady Służby Cywilnej. Odpowiadał za przygotowanie i przeprowadzenie polskiej prezydencji w Radzie Unii Europejskiej w 2011 w obszarze dotyczącym spraw wewnętrznych[7]. 25 listopada 2011 otrzymał nominację na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, powierzono mu nadzór nad polityką migracyjną państwa (w tym nad podległym mu komendantem głównym Straży Granicznej), sprawy z zakresu obywatelstwa i repatriacji, przygotowywanie aktów prawnych w MSW oraz nadzór nad Departamentem Unii Europejskiej i Współpracy Międzynarodowej MSW[8].

W październiku 2015 powrócił do pracy w dyplomacji – otrzymał nominację na stałego przedstawiciela RP przy Biurze Narodów Zjednoczonych w Genewie[9]. Zakończył pełnienie tej funkcji w lipcu 2017[10]. Następnie odpowiadał w MSZ za problematykę migracyjną i azylową. Był pełnomocnikiem ministra do spraw projektów finansowych z Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego[11]. Od września 2020 konsul generalny RP w Charkowie[12].

Życie prywatne

Żonaty, ojciec jednego dziecka[5]. Włada biegle językiem angielskim, komunikatywnie językiem rosyjskim[7].

Odznaczenia

Wybrane publikacje

  • Piotr Stachańczyk, Cudzoziemcy: praktyczny komentarz do ustawy o cudzoziemcach, tekst ustawy w wersjach angielskiej i rosyjskiej, inne akty prawne, Warszawa: Wydawnictwo Zrzeszenia Prawników Polskich. Centrum Informacji Prawno-Finansowej, 1998, ISBN 83-87218-65-0.

Przypisy

  1. ↑ Jako szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców.
  2. ↑ Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 26 listopada 1998 r. o treści oświadczeń złożonych przez osoby powoływane lub mianowane na kierownicze stanowiska państwowe przez Prezesa Rady Ministrów (M.P. z 1998 r. nr 43, poz. 616).
  3. ↑ Kto jest kim. Polska 2005, Warszawa: Polska Agencja Prasowa, 2005, s. 312.
  4. ↑ a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 października 1997 r. o nadaniu odznaczeń. (M.P. z 1998 r. nr 5, poz. 72).
  5. ↑ a b c d Piotr Stachańczyk: Podsekretarz Stanu, mswia.gov.pl .
  6. ↑ Konsul Generalny w Charkowie, gov.pl .
  7. ↑ a b c d Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 183/ , sejm.gov.pl, 23 czerwca 2015 .
  8. ↑ Premier powołał wiceministrów spraw wewnętrznych , mswia.gov.pl, 30 listopada 2011 .
  9. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 lipca 2015 r. nr 110.42.2015 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2015 r. poz. 936).
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 lipca 2017 r. nr 110.43.2017 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 838).
  11. ↑ Piotr Wawrzyk, Interpelacja nr 29863 w sprawie zatrudnienia i wydatków reklamowych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – tekst odpowiedzi , sejm.gov.pl, 22 marca 2019 .
  12. ↑ На Харьковщине почтили память жертв тоталитаризма , kharkivoda.gov.ua, 26 września 2020 (ukr.).
  13. ↑ Obchody Dnia Służby Celnej w Ministerstwie Finansów, „Wiadomości Celne” (10–12), 2011 .
  14. ↑ Posiedzenie Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego z dnia 30 września 2015, mac.gov.pl, 30 września 2015 .
  15. ↑ Krzysztof Sobczak: Odznaczenia dla zasłużonych legislatorów. prawo.pl, 27 lutego 2015. .

Bibliografia