Pro Arte et Studio
W dzisiejszym świecie Pro Arte et Studio to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie we współczesnym społeczeństwie, wpływ na kulturę popularną czy wpływ na historię, Pro Arte et Studio stał się tematem ogólnego zainteresowania. Od lat jest przedmiotem debat, analiz i dyskusji we wszystkich obszarach, od polityki po naukę. W tym artykule zbadamy różne aspekty Pro Arte et Studio i jego rolę w dzisiejszym świecie, oferując kompleksowy obraz jego znaczenia i znaczenia dzisiaj.
.png) Okładka pierwszego numeru „Pro Arte et Studio” (marzec 1916) | |
| Częstotliwość |
miesięcznik |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres |
Warszawa |
| Tematyka |
literatura |
| Pierwszy numer |
marzec 1916 |
| Ostatni numer |
wrzesień 1919 |
| OCLC | |
Pro Arte et Studio – (z łac. „sztuce i nauce”) – miesięcznik młodzieży akademickiej Uniwersytetu Warszawskiego.
Historia i profil
Tytuł ukazał się w marcu 1916. Redaktorem przez kilkanaście początkowych miesięcy był Edward Boyé. Na początku pismo było eklektyczne: estetyzujące i tradycjonalistyczne. Pomimo to już wtedy publikowali na jego łamach Jan Lechoń i Julian Tuwim. Jednak już w 1917 (miała wtedy miejsce rewolucja pałacowa w redakcji) profil pisma lekko się zmienił, zwiększyły się wpływy formującej się już wówczas grupy preskamandryckiej. W skład kierownictwa pisma wchodzili wtedy: Mieczysław Grydzewski, Jan Lechoń, Władysław Zawistowski, Zdzisław Dytel i Zygmunt Karski. W piśmie dominowały już dążenia, które później określiły skamandrycki model poezji. Po burzy spowodowanej publikacją Wiosny Tuwima[1] i dalszych zmianach w składzie redakcji (od listopada 1917 do marca 1918) dominacja skamandrytów była już zdecydowana.
W styczniu 1919 czasopismo zmieniło nazwę na „Pro Arte”, a jego redaktorem naczelnym został, aż do ostatniego numeru, który ukazał się we wrześniu 1919, Jan Lechoń. W tym czasie pismo nabrało bardziej antytradycjonalistycznego charakteru. Główną rolę odgrywali w nim Mieczysław Grydzewski oraz piątka poetów: Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński, związanych z kawiarnią artystyczną „Pod Picadorem”.
Przypisy
- ↑ Krystyna Ratajska, Spór o „Wiosnę” Juliana Tuwima. bazhum.muzhp.pl. . (pol.).
Bibliografia
- Grzegorz Gazda: Dwudziestolecie międzywojenne. Słownik literatury polskiej. Gdańsk: słowo / obraz terytoria; Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe, 2008, s. 160. ISBN 978-83-7420-110-0.
- Jerzy Kwiatkowski: Dwudziestolecie międzywojenne. Wyd. III - 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 54-55, 508-537, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13851-6.