Prozodia

W tym artykule przyjrzymy się bliżej Prozodia, tematowi, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje dla życia codziennego, Prozodia był przedmiotem licznych debat i dyskusji. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Prozodia, a także jego możliwe implikacje na przyszłość. Mamy nadzieję, że poprzez szczegółową i wszechstronną analizę przedstawimy kompleksowy obraz Prozodia i jego znaczenia we współczesnym świecie.

Prozodia (gr. προσωδία – pieśń z akompaniamentem, przyśpiew[1])[2] – brzmieniowe właściwości mowy nakładające się na głoskowy, sylabiczny i wyrazowy ciąg wypowiedzi. Należą do nich akcent, intonacja i iloczas[3]. Niekiedy w poezji pojęcie prozodii jest używane jako synonim metrum[4]. Nadaje językowi znaczenie emocjonalne (prozodia afektywna) i odnosi się do znaczenia semantycznego (prozodia przyimkowa, np. „spóźniony na lot” a „spóźniony nalot”)[5].

Inne znaczenia

  1. W muzyce mianem prozodii określana jest właściwa relacja akcentów słownych i muzycznych, które powinny być zgodne[6].
  2. Dyscyplina naukowa zajmująca się brzmieniowymi zjawiskami wiersza – zagadnieniami akcentu, iloczasu, intonacji[4].
  3. W informatyce intonacja syntezowanej mowy[7].

Przypisy

  1. ↑ prozodia, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  2. ↑ Kazimierz Ożóg, Ustna odmiana języka ogólnego, Jerzy Bartmiński (red.), Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2. Współczesny język polski, Wrocław: Wiedza o Kulturze, 1993, s. 91, ISBN 83-7044-062-2, OCLC 32664893.
  3. ↑ Danuta Ostaszewska, Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 95, ISBN 83-01-12992-1.
  4. ↑ a b Prozodia, Encyklopedia WIEM , Onet.pl .
  5. ↑ Jeffrey L. Cummings, Michael S. Mega, Neuropsychiatria, Wrocław: Urban & Partner, 2005, ISBN 83-89581-42-6, OCLC 749603957.
  6. ↑ John Braheny, Writing Lyrics: Prosody And Meter , www.taxi.com .
  7. ↑ Robert Mannell, TTS: Prosody - An Overview , Macquarie University .