W tym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Przydech. Niezależnie od tego, czy chcesz dowiedzieć się więcej o jego życiu i twórczości, odkryć jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, czy po prostu zrozumieć jego znaczenie w historii, ten artykuł jest dla Ciebie. W następnych kilku wierszach dokładnie sprawdzimy wszystko, co musisz wiedzieć o Przydech, oferując interesujące dane, dogłębną analizę i innowacyjne perspektywy. Przygotuj się na podróż pełną wiedzy i odkryć, podczas której będziemy odkrywać tajemnice i cuda związane z Przydech. Nie przegap tego!
| ◌ʰ | |
| Jednostka znakowa |
◌ʰ |
|---|---|
| Unikod |
◌ U+02b0 |
| UTF-8 (hex) |
◌ ca b0 |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |
Przydech (aspiracja) – zjawisko fonetyczne polegające na energicznym rozwarciu wcześniej zwartych narządów mowy, co daje słaby dźwięk h towarzyszący artykulacji danej spółgłoski zwartej.
Może być cechą fonologiczną relewantną, np. w zulu i chińskim, w językach indyjskich (zarówno indoaryjskich, jak i drawidyjskich) i tajskich.
Dźwięczne spółgłoski przydechowe (określane ściślej jako dysząco dźwięczne) istniały w praindoeuropejskim, lecz zanikły w większości języków pochodnych, np. w polskim przeszły w . Zostały zachowane w językach indoaryjskich.
W klasycznym języku greckim kontynuantami tych fonemów są bezdźwięczne , zapisywane literami φ, θ i χ. W nowogreckim spółgłoski te uległy jednak spirantyzacji.
W języku angielskim spółgłoski /p/, /t/ i /k/ wymawiane są z przydechem, jeżeli występują przed samogłoską akcentowaną. Jeżeli przed wyżej wymienionymi spółgłoskami występuje spółgłoska [s], przydech nie występuje[1], na przykład: