Puchacz wirginijski

Puchacz wirginijski
	Bubo virginianus
	(J. F. Gmelin, 1788)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	sowy
Rodzina	puszczykowate
Podrodzina	puszczyki
Rodzaj	Bubo
Gatunek	puchacz wirginijski
Synonimy
	Strix virginiana J. F. Gmelin, 1788;
	Strix virginiana J. F. Gmelin, 1788;
Podgatunki
	B. v. algistus (Oberholser, 1904); B. v. lagophonus (Oberholser, 1904); B. v. saturatus Ridgway, 1877; B. v. pacificus Cassin, 1854; B. v. subarcticus P. R. Hoy, 1853; B. v. pallescens Stone, 1897; B. v. pinorum Dickerman & A. B. Johnson, 2008; B. v. heterocnemis (Oberholser, 1904); B. v. virginianus (J. F. Gmelin, 1788); B. v. elachistus Brewster, 1902; B. v. mayensis Nelson, 1901; B. v. mesembrinus (Oberholser, 1904); B. v. nigrescens von Berlepsch, 1884; B. v. nacurutu (Vieillot, 1817); B. v. deserti Reiser, 1905; B. v. magellanicus (Lesson, 1828);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; Zasięg występowania bez podgatunku magellanicus, często traktowanego jako odrębny gatunek
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Puchacz wirginijski (Bubo virginianus) – gatunek dużego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae), zamieszkujący Amerykę Północną i Południową. Teren lęgowy sięga od północnej granicy lasu na Alasce i w Kanadzie, przez Stany Zjednoczone, Meksyk, kraje Ameryki Centralnej. W Ameryce Południowej występuje na terytorium wszystkich państw^[3]^[4].

Występowanie

Puchacz wirginijski zamieszkuje zależnie od podgatunku^[5]^[2]^[6]:

B. virginianus algistus – zachodnia Alaska
B. virginianus lagophonus – środkowa Alaska do północno-wschodniego Oregonu, Idaho i północno-zachodniej Montany
B. virginianus saturatus – wybrzeża południowo-wschodniej Alaski do wybrzeży północnej Kalifornii
B. virginianus pacificus – wybrzeża środkowej Kalifornii do północno-zachodniej Kalifornii Dolnej
B. virginianus subarcticus – zachodnio-środkowa Kanada do północnego Idaho
B. virginianus pallescens – południowo-zachodnie USA do południowego Meksyku
B. virginianus pinorum – południowe Idaho do północnej Arizony i północnego Nowego Meksyku
B. virginianus heterocnemis – północno-wschodnia Kanada do obszaru Wielkich Jezior Północnoamerykańskich
B. virginianus virginianus – puchacz wirginijski – południowo-wschodnia Kanada do środkowych i wschodnich USA
B. virginianus elachistus – południowa Kalifornia Dolna
B. virginianus mayensis – półwysep Jukatan
B. virginianus mesembrinus – południowy Meksyk do zachodniej Panamy
B. virginianus nigrescens – Kolumbia do północno-zachodniego Peru
B. virginianus nacurutu – wschodnia Kolumbia przez region Gujana po północną i wschodnią Brazylię, Argentynę, Boliwię i środkowe Peru
B. virginianus deserti – północno-wschodnia Brazylia (północno-środkowa Bahia)
B. virginianus magellanicus – puchacz magellański – środkowe Peru do Ziemi Ognistej; takson o niepewnej pozycji taksonomicznej, przez część systematyków traktowany jako odrębny gatunek^[5]^[7].

Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny: Największa sowa na kontynentach amerykańskich. Upierzenie w zależności od podgatunku występuje w różnych kolorach, od brązowego do jasnoszarego z licznymi ciemnymi plamami i kreskami. Głowa o dużych oczach, czarno obrzeżonych bokach twarzy i dwóch uszach z piór.
Rozmiary: długość ciała samca 51 cm, samicy 60 cm; rozpiętość skrzydeł samca 134 cm, samicy 143 cm^[2]
Masa ciała: samiec 680–1450 g, samica 1000–2500 g^[2]
Zachowanie: Aktywny głównie o zmierzchu i w nocy, rzadziej w dzień^[2]. Łączą się w pary na całe życie. Najczęstszym odgłosem jest wydawany od 3 do 8 razy dźwięk uhu.
Długość życia: W niewoli do 38 lat, na wolności przeważnie 13 lat^[8].

Środowisko

Lasy liściaste, mieszane i iglaste. Przebywa w zwartych drzewostanach, zagajnikach, małych laskach, dużych parkach miejskich.

Pożywienie

Poluje na małe i średnie ssaki (np. szczury, króliki i skunksy) i ptaki (np. inne sowy, krukowate, kaczki) oraz czasami na gady, płazy i duże owady.

Lęgi

Zachowania godowe: Sezon godowy i lęgowy trwa od stycznia do lutego. Podczas godów samiec o zmierzchu niezbyt głośno pohukuje.
Gniazdo: Stare gniazda ptaków drapieżnych lub krukowatych. Gniazduje również w dziuplach drzew, na występach skalnych, a nawet na ziemi lub w starych, opuszczonych budynkach.
Jaja i wysiadywanie: Samica składa 2–3 białe jaja (rzadko 5). Wysiaduje wyłącznie samica, samiec w tym czasie dostarcza pożywienie.
Pisklęta: Po około 35 dniach wylęgają się młode o gęstym, szarym puchu. Są karmione przez obydwoje rodziców. Młode uczą się latać po okołu siedmiu tygodniach życia. Dojrzałość płciową osiągają po dwóch latach.

Status

IUCN uznaje puchacza wirginijskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny^[3]. IUCN od 2014 roku uznaje puchacza magellańskiego (B. (v.) magellanicus) za odrębny gatunek, również zalicza go do kategorii najmniejszej troski^[4].

Przypisy

↑ Bubo virginianus, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Great Horned Owl (Bubo virginianus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).
↑ ^a ^b ^c Bubo virginianus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Bubo magellanicus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. IOC World Bird List (v11.1). . (ang.).
↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1820 - puszczyki (Wersja: 2020-11-15). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
↑ Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Magellanic Horned Owl (Bubo magellanicus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).
↑ Great Horned Owl (Bubo virginianus) - Information, Pictures, Sounds - The Owl Pages , www.owlpages.com (ang.).

Linki zewnętrzne

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. eBird . Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
Opis gatunku na Animal Diversity Web (ang.)

[itis-1] Bubo virginianus, Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[hbwalive-2] Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Great Horned Owl (Bubo virginianus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).

[iucn-3] Bubo virginianus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[iucn2-4] Bubo magellanicus, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[ioc-5] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Owls. IOC World Bird List (v11.1). . (ang.).

[mk-6] Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Striginae Leach, 1820 - puszczyki (Wersja: 2020-11-15). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .

[hbwalive2-7] Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Magellanic Horned Owl (Bubo magellanicus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).

[8] Great Horned Owl (Bubo virginianus) - Information, Pictures, Sounds - The Owl Pages , www.owlpages.com (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]