Rüdiger von der Goltz
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Rüdiger von der Goltz, badając jego różne aspekty i zagłębiając się w jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od swojego powstania do dzisiejszego znaczenia, Rüdiger von der Goltz był przedmiotem zainteresowania i debaty na przestrzeni dziejów, generując wszelkiego rodzaju opinie i punkty widzenia. Poprzez krytyczną i wyczerpującą analizę odkryjemy różne aspekty związane z Rüdiger von der Goltz, od jego wpływu na kulturę popularną po rolę w globalnej gospodarce. Podobnie zbadamy jego ewolucję w czasie i jego przyszłość, próbując lepiej zrozumieć jego znaczenie we współczesnym świecie. Badając Rüdiger von der Goltz, mamy nadzieję zapewnić pełniejszą i wzbogacającą wizję tego tematu, który ma tak duży wpływ na nasze życie.
| |
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1885–1918 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
   
| |
Gustav Adolf Joachim Rüdiger Graf von der Goltz (ur. 8 grudnia 1865 w Sulechowie, zm. 4 listopada 1946 w Kinnsegg (Bernbeuren)) – generał major Armii Cesarstwa Niemieckiego. Uczestnik I wojny światowej[1].
Życiorys
Od lutego 1918 dowódca dywizji niemieckiej, która była nazywana „wschodnią dywizja morską” lub „dywizja bałtycką”. Dywizja stacjonowała w Finlandii, gdzie w 1918 brała udział w walkach z Czerwonymi. Goltz sformował w Finlandii tzw. „Fiński Korpus”, który wchodził w skład Armii Niemieckiej. Wspierał politykę fińskiego generała Carla Mannerheima.
Od stycznia 1919 r. dowodził niemieckimi wojskami w rejonie Morza Bałtyckiego, a w lutym został dowódcą 6 Korpusu Rezerwowego, w skład którego wchodziły jednostki złożonej z łotewskich Niemców Bałtyckiej Landeswehry, oddział księcia A.P. Lievena, niemiecka „Żelazna Dywizja” i oddziały białogwardzistów. Walczył z oddziałami Armii Czerwonej w Kurlandii.
Stronnik zorganizowania w rejonie Bałtyku Królestwa Bałtyckiego. W kwietniu w Lipawie rozbroił wojska łotewskie i obalił rząd K. Ulmanisa, doprowadzając do powstania proniemieckiego rządu Andrievsa Niedry. 23 maja zajął Rygę. W czerwcu po uzgodnieniu z nowym rządem Łotwy włączył „Żelazną Dywizję” w skład wojsk łotewskich i wtargnął w granice Litwy, ale został zmuszony do wycofania. We wrześniu włączył swoje wojska w skład białej Północno-Zachodniej Armii, jednak w październiku na skutek wymuszenia przez Ententę został przez rząd Niemiec usunięty ze stanowiska, a wojska niemieckie zostały rozformowane. W latach 1924–1933 przewodniczący Niemieckiego Związku Obrony Ojczyzny. Od 1934 przywódca Cesarskiego Związku Byłych Oficerów. Autor pamiętników[1].
Przypisy
- ↑ a b The Bavarian Paramilitary Scene (1919-1923), Otis C. Mitchell, Hitler’s stormtroopers and the attack on the German Republic, 1919-1933, Jefferson: McFarland, 2008, s. 62, ISBN 978-0-7864-3912-6, LCCN 2008034160, OCLC 212328295 (ang.).
Bibliografia
- Bolszaja Sowietskaja Encikłopedija, t. 7, Moskwa 1976, str. 47.
- K.A Zalesskij, Pierwaja mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki, Wyd.: "Wecze" Moskwa 2000.