W tym artykule zagłębiamy się w fascynujący świat Raimonds Bergmanis, badając jego liczne aspekty, wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i znaczenie w obecnym kontekście. Od swoich początków do chwili obecnej Raimonds Bergmanis odegrał zasadniczą rolę w różnych obszarach, wywołując debaty, refleksje i emocje wśród tych, którzy go doświadczyli. Poprzez szczegółową analizę zbadamy jego wpływ na różne kultury, jego znaczenie w historii i jego projekcję na przyszłość. Nie ma znaczenia, czy Raimonds Bergmanis to osoba, temat, data czy jakikolwiek inny element, ponieważ jego znaczenie przekracza granice i otwiera nieskończone możliwości zrozumienia jego istoty i wpływu na otaczający nas świat.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1966 |
---|---|
Minister obrony Łotwy | |
Okres |
od 8 lipca 2015 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Raimonds Bergmanis (ur. 25 lipca 1966 w Pļaviņas) – łotewski sztangista, strongman i polityk, trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, poseł na Sejm, od 2015 do 2019 minister obrony.
Raimonds Bergmanis jest synem sztangisty, który był jego pierwszym trenerem[1]. Trenował podnoszenie ciężarów, startował w najwyższej kategorii wagowej, znajdował się w składzie łotewskich drużyn olimpijskich. Wystąpił w Barcelonie w 1992 (14. miejsce), Atlancie w 1996 (9. miejsce) i Sydney w 2000 (niesklasyfikowany)[2]. W uroczystości otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 1992 był chorążym swojego kraju.
Wielokrotnie brał udział w zawodach strongman[3][4][5][6]. Stał się najlepszym łotewskim strongmanem, wywalczył m.in. tytuł drugiego wicemistrza świata (2002), drugiego wicemistrza Europy (2003) i drużynowego drugiego wicemistrza świata par (2004).
Łącznie wziął udział osiem razy w indywidualnych Mistrzostwach Świata Strongman – w latach 1996, 1997, 1999, 2001, 2002, 2003, 2004 i 2005 (IFSA). W 1999 i 2001 nie zakwalifikował się do finału. Czterokrotnie wystąpił w elitarnych zawodach siłaczy Arnold Strongman Classic rozgrywanych w Columbus (2002, 2003, 2004 i 2006).
W 1991 ukończył chemię na Ryskim Uniwersytecie Technicznym, a w 2003 studia z zakresu wychowania fizycznego na Łotewskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Od 1992 był urzędnikiem w departamencie sportu ministerstwa edukacji, później instruktorem w administracji sportowej. Pracował następnie jako instruktor oddziałów specjalnych oraz w ochronie parlamentu i prezydenta Łotwy. Od 2008 zatrudniony na stanowiskach doradczych m.in. w resorcie obrony.
W wyborach w 2014 uzyskał mandat posła na Sejm XII kadencji z ramienia Związku Zielonych i Rolników (jako przedstawiciel Łotewskiej Partii Zielonych)[7]. 8 lipca 2015 został ministrem obrony w rządzie Laimdoty Straujumy[8]. Stanowisko to zachował również w powołanym w lutym 2016 rządzie Mārisa Kučinskisa[9].
W 2018 został wybrany do łotewskiego parlamentu na kolejną kadencję[10]. W styczniu 2019 zakończył pełnienie funkcji rządowej. W 2022 utrzymał mandat deputowanego z ramienia koalicji Zjednoczona Lista[11].