Reprografia

W tym artykule zajmiemy się tematem Reprografia, który przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów. Od samego początku Reprografia był przedmiotem dużego zainteresowania i debaty, generując szeroką gamę opinii i teorii. Na przestrzeni historii Reprografia okazał się istotnym elementem w różnych obszarach, od nauki i technologii po kulturę i sztukę. W tym artykule proponujemy dogłębną analizę wielu aspektów otaczających Reprografia, zapewniając czytelnikowi szeroką i kompletną wizję tego fascynującego tematu.

Reprografia – ogół zagadnień i metod dotyczących kopiowania materiałów graficznych i piśmienniczych, przy pomocy środków mechanicznych lub elektronicznych.

Kopie reprograficzne wykonuje się najczęściej w celu zabezpieczenia oryginałów przed zniszczeniem lub też utraceniem ich zawartości. Po wytworzeniu wtórnika dobrej jakości, proces ten wspomagany jest poprzez oddzielenie miejsca przechowywania kopii i oryginału, jak również przez brak konieczności wielokrotnej eksploatacji pierwotnego dokumentu przez użytkownika. Czasami też wykonuje się kopię materiałów archiwalnych w celu zmniejszenia ich objętości[1].

Podział metod reprograficznych

Źródło: [2]

Polska

Działania Archiwów Państwowych w zakresie reprografii wspomagane są przez państwową instytucję Narodowe Archiwum Cyfrowe, która prowadzi masowe mikrofilmowanie materiałów archiwalnych zgromadzonych w archiwach, co ma na celu ich długotrwałe zabezpieczenie[3]. Działania NAC prowadzą do masowej digitalizacji tych materiałów, czego efektem jest powszechniejszy dostęp do nich za pośrednictwem Internetu[4].

Przypisy

  1. ↑ Halina Robótka, Bohdan Ryszewski, Andrzej Tomczak: Archiwistyka. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 50–52. ISBN 83-01-08686-6.
  2. ↑ Czichon H., Czichon M.: Reprografia i drukowanie cyfrowe, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2003
  3. ↑ Podstawowe zadania NAC. nac.gov.pl. .
  4. ↑ Masowa digitalizacja w archiwach państwowych. nac.gov.pl. .

Zobacz też