Rezerwat przyrody Madohora
W tym artykule zbadamy wpływ, jaki Rezerwat przyrody Madohora wywarł na różne obszary społeczeństwa. Rezerwat przyrody Madohora to dziś temat niezwykle aktualny, który przykuł uwagę naukowców, ekspertów i ogólnie opinii publicznej. Na przestrzeni dziejów Rezerwat przyrody Madohora odgrywał kluczową rolę w kształtowaniu naszego życia i sposobu, w jaki postrzegamy otaczający nas świat. Poprzez szczegółową analizę zbadamy, jak Rezerwat przyrody Madohora wpłynął na kulturę, politykę, ekonomię i inne aspekty społeczeństwa, a także jakie ma to konsekwencje dla przyszłości. Mamy nadzieję rzucić światło na ten istotny temat i zachęcić do krytycznej refleksji na temat jego obecnego i przyszłego wpływu, badając różne perspektywy i dowody.
| |
| rezerwat leśny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1960 |
| Akt prawny |
M.P. z 1960 r. nr 24, poz. 117, M.P. z 1967 r. nr 62, poz. 297 |
| Powierzchnia |
71,81 ha |
| Ochrona | |
Położenie na mapie gminy Andrychów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wadowickiego  | |
 49°45′51″N 19°23′48″E/49,764167 19,396667
| |
Rezerwat Madohora – rezerwat przyrody znajdujący się na terenie Parku Krajobrazowego Beskidu Małego i obszaru Natura 2000 PLH240023 Beskid Mały[1], obejmuje partie szczytowe oraz zbocza Łamanej Skały (Madohora). Rezerwat leży na terenie gmin: Ślemień (województwo śląskie) i Andrychów (województwo małopolskie)[2]. Obszar rezerwatu podlega ochronie ścisłej[3].
Budowa geologiczna
W części szczytowej występują wychodnie skalne zbudowane z piaskowców i zlepieńców warstw istebniańskich dolnych dochodzące do kilkunastu metrów wysokości. W niżej położonych częściach rezerwatu występują piaskowce godulskie. Znajdują się tu ciekawe formy skalne. Gleby w części szczytowej mają odczyn silnie kwaśny (związane jest to z występowaniem świerczyny górnoreglowej), w niższych partiach gleba bielicowa i brunatna, a w okolicy źródeł gleby torfiaste i glejowe[4].
Przyroda
- Gatunki mszaków znajdujące się na „Czerwonej liście mchów zagrożonych w Polsce”: Dicranella humilis, Rhabdoweissia crispata
- Paprotniki, rośliny nagonasienne i okrytonasienne są tu reprezentowane przez 129 gatunków. Oto kilka podlegających ścisłej ochronie: omieg górski, podrzeń żebrowiec, widłak wroniec, widłak jałowcowaty, widłak goździsty
- Kilka gatunków roślin podlegających częściowej ochronie: kopytnik pospolity, goryczka trojeściowa, paprotka zwyczajna, pierwiosnek wyniosły
- Drzewostan składa się ze starzejącej się generacji świerka pospolitego (Picea excelsa) prawdopodobnie naturalnego pochodzenia, stopniowo zastępowanego naturalnym odnowieniem jodły, jarzębiny, buka i jaworu. Wyróżniony przez prof. Myczkowskiego zespół roślinny nawiązujący florystycznie do górnoreglowego boru świerkowego ulega stopniowym przemianom w kierunku dolnoreglowego boru jodłowo-świerkowego.
- Fauna: Z większych ssaków w rejonie rezerwatu czasami pojawia się jeleń, sarna, dzik, borsuk, z mniejszych stwierdzono występowanie 3 gatunków ryjówek i kuny leśnej[4]. Występują 42 gatunki ptaków (w tym tylko trzy nie podlegające ochronie), 4 gatunki gadów i 6 gatunków płazów.
Historia
Rezerwat powstał w 1960 r. dzięki staraniom prof. Stefana Myczkowskiego, który zwrócił uwagę na doskonale zachowany drzewostan Madahory i Gronia Jana Pawła II. Teren rezerwatu zarządzany jest przez nadleśnictwa: Andrychów i Jeleśnia.
Turystyka
Rezerwat przecinają szlaki:
- czerwony szlak
– idący z Leskowca przez Przełęcz Kocierską do Kozubnika - niebieski szlak
– rozpoczynający się na terenie rezerwatu, biegnący do Ślemienia - zielony szlak
– idący z Targoszowa przez Gibasy, Przełęcz Kocierską, Bukowski Groń do Porąbki
W pobliżu (ok. 45 minut drogi) znajduje się studenckie schronisko „Pod Potrójną”[5].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rejestr Rezerwatów Przyrody prowadzony przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie (stan na 12.10.2015 r.) .
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza .
- ↑ Rezerwat przyrody Madohora, Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody , Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska .
- ↑ a b Radosław Truś: Beskid Mały. Przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 162–163. ISBN 978-83-89188-77-9.
- ↑ Beskid Mały. Mapa 1:50 000, Kraków: compass, 2014, s. 2, ISBN 978-83-7605-329-5.