W tym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Robert Hines (bokser). Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Robert Hines (bokser) odegrał fundamentalną rolę w różnych aspektach życia codziennego. Na przestrzeni dziejów Robert Hines (bokser) był źródłem debat i kontrowersji, dając początek niezliczonym opiniom i teoriom. W tym sensie niezbędna jest krytyczna i obiektywna analiza wpływu Robert Hines (bokser) na naszą kulturę, politykę, gospodarkę i życie codzienne. Podobnie ważne jest zbadanie, jak Robert Hines (bokser) ewoluował na przestrzeni czasu i jakie są konsekwencje jego dzisiejszej obecności. Mamy nadzieję, że poprzez tę eksplorację rzucimy światło na znaczenie i wpływ Robert Hines (bokser) we współczesnym świecie.
Pseudonim |
„Bam Bam” |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1961 |
Obywatelstwo | |
Wzrost |
180 cm |
Styl walki |
leworęczny |
Kategoria wagowa |
lekkośrednia |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
30 |
Zwycięstwa |
25 (KO 17) |
Porażki |
3 |
Remisy |
1 |
Nieodbyte |
1 |
Robert Hines (ur. 28 marca 1961 w Filadelfii) – amerykański bokser, były mistrz świata IBF w kategorii lekkośredniej.
W 1979 r., Hines był wicemistrzem USA w kategorii lekkiej (60 kg). W finale pokonał go złoty medalista Igrzysk Panamerykańskich Davey Armstrong[1]. W tym samym roku startował również w turnieju kwalifikacyjnym na Igrzyska Panamerykańskie, ale przegrał w półfinale z Johnnym Bumphusem[2].
Pierwszy swój poważny pojedynek Hines stoczył 23 października 1987 r. w walce z Tonym Montgomerym. Hines zwyciężył przez techniczny nokaut w 10. starciu, zdobywając pas USBA w kategorii lekkośredniej. 21 kwietnia 1988 r. obronił ten pas, pokonując jednogłośnie na punkty Steve’a Little’a[3].
4 listopada 1988 r., Hines zmierzył się z Matthew Hiltonem w pojedynku o mistrzostwo świata IBF w kategorii lekkośredniej. Hines mimo iż był w tej walce dwukrotnie liczony, pokonał rywala jednogłośnie na punkty, zdobywając pas. Była to pierwsza porażka w karierze Hiltona[4]. Hines utracił tytuł już w pierwszej obronie, przegrywając 5 lutego 1989 r. z niepokonanym rodakiem Darrinem Van Hornem[5].