Roman Heising

W dzisiejszym świecie Roman Heising stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum ludzi. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w nauce, Roman Heising jest zjawiskiem, które nie pozostawia nikogo obojętnym. W całej historii Roman Heising był przedmiotem licznych debat i generował wszelkiego rodzaju opinie i teorie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Roman Heising, analizując jego implikacje i wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia.

Roman Heising
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1902
Wieruszów

Data i miejsce śmierci

7 października 1989
Gdynia

Typ głosu

baryton

Gatunki

opera

Zawód

śpiewak operowy, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Roman Heising (ur. 8 lipca 1902 w Wieruszowie, zm. 7 października 1989 w Gdyni) – polski śpiewak (baryton), muzykolog i pedagog, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Kępnie (1945), rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie (1961–1972)

Życiorys

W latach 1918–1920 uczęszczał do Ursynowskiego Seminarium Nauczycielskiego w Warszawie. Ukończył Państwowe Męskie Seminarium Nauczycielskie w Lesznie (1922), wyższy kurs nauczycielski w Poznaniu, Wydział Pedagogiczny i Śpiewu Solowego Państwowego Konserwatorium w Poznaniu (dyplom wirtuozowski w 1929) oraz studia muzykologiczne na Uniwersytecie Poznańskim (1938). W latach 1922–1925 pracował jako nauczyciel wiejski w Wielkopolsce, w latach 1925–1930 był nauczycielem i instruktorem muzycznym Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu. Od 1930 do 1939 był wykładowcą Państwowego Konserwatorium w Poznaniu i lektorem solfeżu na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie międzywojennym dał ponad 100 występów w Operze Poznańskiej oraz ponad 300 na estradach całego kraju. Pełnił także funkcję instruktora muzycznego Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu, dyrygował poznańskimi chórami oraz prowadził wakacyjne kursy teatrów i chórów ludowych[1].

W czasie okupacji niemieckiej ukrywał się przed gestapo.

W 1945 pracował jako nauczyciel gimnazjum w Kępnie, pełniąc tam także obowiązki przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. W tym samym roku rozpoczął pracę pedagogiczną w dziedzinie teorii muzyki w Gdańskim Instytucie Muzycznym z siedzibą w Sopocie. W latach 1945–1946 był zastępcą kierownika Wydziału Oświaty i Kultury, następnie do 1949 kierował Wydziałem Społecznym w Zarządzie Miasta w Sopocie. Pełnił mandat radnego Sopotu (1945–1949 i 1961–1964, przewodniczył wtedy Komisji Kultury MRN[2]), był także członkiem Komisji Kultury KW PZPR w Gdańsku. Od 1952 do 1956 był dyrektorem Państwowego Liceum Muzycznego w Sopocie. W latach 1947–1972 pracował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie. Pełnił w niej funkcje: kierownika Katedry Wychowania Muzycznego (1961–1972), dziekana Wydziału Pedagogicznego (1947–1961), prorektora (1954 i 1959) oraz rektora (1961–1972).

Jako rektor zadbał o pozyskanie pomieszczeń dla uczelni w gmachu gdańskich szkół muzycznych. Wygłosił ponad 700 prelekcji i napisał ponad 400 artykułów i recenzji muzycznych. W dziedzinie muzykologii zapisał się odnalezieniem, opracowaniem i przygotowaniem wykonania estradowego Magnificat na sola, chór i orkiestrę Marcina Żebrowskiego i kantaty Wstań, Gdańsku Johanna Balthasara Christiana Freislicha na 300 rocznicę wypędzenia Krzyżaków z Gdańska w 1754. Doprowadził także do wydania innych dzieł Żebrowskiego przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Współredagował miesięczniki „Muzyka w szkole” i „Lutnia”. Kilkakrotnie zasiadał w jury międzynarodowych festiwali piosenki w Sopocie. Autor książki Metodyka nauczania śpiewu (1930)[3]. Występował jako solista w Filharmonii Bałtyckiej. Mieszkał z rodziną w Sopocie przy ul. Bieruta (obecnie Haffnera)[4]. Od 1927 żonaty z Heleną (zm. 1955), z którą miał dwie córki: Amelię, żonę Antoniego Poszowskiego, i Lucynę.

Grób rektora PWSM Romana Heisinga na cmentarzu katolickim w Sopocie

Zmarł w Gdyni, pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera B4-F-15)[5].

Ordery i odznaczenia

Nagrody

  • Nagroda prezydenta Gdańska za działalność społeczną i artystyczną (1957)
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1971) i II stopnia (1966)
  • tytuł honorowego obywatela Sopotu (1982)

Upamiętnienie

Od 2002 jego imię nosi aula w gdańskiej Akademii Muzycznej.

Przypisy

  1. ↑ Heising Roman , archiwummuzyczne.pl .
  2. ↑ Roman Heising, miasto.sopot.pl .
  3. ↑ Andrzej Zawilski, Heising Roman , gedanopedia.pl .
  4. ↑ Amelia Heising-Poszowska , sopocianie.muzeumsopotu.pl .
  5. ↑ Cmentarz katolicki w Sopocie – wyszukiwarka osób pochowanych , sopotparafialny.grobonet.com .
  6. ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  7. ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 – Uchwała Rady Państwa z dnia 23 maja 1955 r. nr 0/808 – na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
Rektorzy Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Rektorzy Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej
Rektorzy Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki