Roman Krajewski

W tym artykule Roman Krajewski zostanie omówiony z różnych perspektyw, aby zagłębić się w jego znaczenie i znaczenie dzisiaj. W trakcie czytania zostaną przeanalizowane kluczowe aspekty związane z Roman Krajewski, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na obecne społeczeństwo. Zostaną zbadane różne punkty widzenia i opinie ekspertów w tej dziedzinie, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję Roman Krajewski. Podobnie zostaną zaprezentowane konkretne przykłady i studia przypadków, które pozwolą czytelnikowi lepiej zrozumieć znaczenie i zastosowanie Roman Krajewski w życiu codziennym. Celem tego artykułu jest przedstawienie globalnej i kompletnej wizji Roman Krajewski, której celem jest przyczynienie się do wiedzy i zrozumienia tego szerokiego i istotnego tematu.

Roman Wincenty Krajewski
kapitan uzbrojenia kapitan uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia

25 września 1887
Lwów

Data i miejsce śmierci

między 23 a 24 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Departament III Artylerii i Uzbrojenia; Instytut Badań Materiałów Uzbrojenia

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Roman Wincenty[1][2] Krajewski (ur. 25 września 1887 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan uzbrojenia Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Życiorys

Urodził się w rodzinie Adama i Wincentyny z Kędzierskich[4]. Żołnierz Legionów. Brał udział w obronie Lwowa, walczył na Odcinku I w Domu Technika[5]. Uczestnik wojny 1918–1921.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Departamencie V Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk artylerii polowej Legionów[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 75. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr V w Krakowie[7]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Zbrojowni nr 2 w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Uzbrojenia Nr V w Krakowie[8][9]. Później służył w Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia[4]. W latach 1928–1932 pełnił służbę w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie, pozostając w kadrze oficerów artylerii[10][11]. Od 1927 był redaktorem „Przeglądu Artyleryjskiego”. W 1933 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[12]. Mieszkał w Warszawie na placu Inwalidów.

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów[3]. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 040/3 z 20.04.1940. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[13]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 04.05.1943. Przy szczątkach w mundurze oficerskim znaleziono oficerską książeczkę wojskową, pismo obliczeń emerytury, jeden list, książeczkę ubezpieczeniową PKO i dwie książeczki PKO wystawione na Krystynę i Zofię Krajewską[1][2]. Figuruje na liście AM-187-801 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-17-0801. Nazwisko Krajewskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2296) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 107 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 112 z 1943. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Był żonaty z Krystyną z Bieńkowskich, z którą miał syna Lesława i córkę Zofię[4].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 187.
  2. ↑ a b Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie , lublin.ap.gov.pl (pol.).
  3. ↑ a b Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 145.
  4. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 306.
  5. ↑ Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918. T. 3, Organizacja listopadowej obrony Lwowa, ewidencja uczestników walk, lista strat, Lwów 1939, s. 63
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 277, 711.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 346.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1345, 1364, 1365.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1227, 1238.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 442, 505.
  11. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 298.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 364, 858.
  13. ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 420.
  14. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  15. ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124).
  16. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  17. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia