W tym artykule poznamy fascynujący świat Rory Best i wszystkie otaczające go wymiary. Od jego początków po dzisiejszy wpływ – zanurzymy się w podróż, która doprowadzi nas do odkrycia jego wielu aspektów i możliwych interpretacji. Rory Best to temat, który na przestrzeni dziejów budził zainteresowanie wielu osób, dlatego w tym artykule postaramy się rzucić światło na jego tajemnice i rozwikłać jego możliwe znaczenia. Przygotuj się na wejście do wszechświata pełnego niespodzianek i odkryć, gdy wspólnie odkrywamy wszystko, co ma do zaoferowania Rory Best. Nie przegap tego!
![]() | |||||||||||||||||||
Pełne imię i nazwisko |
Rory David Best | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
Wzrost |
180 cm | ||||||||||||||||||
Masa ciała |
110 kg | ||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||
Kariera juniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Kariera seniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||||
|
Rory Best (ur. 15 sierpnia 1982 w Craigavon) – irlandzki rugbysta w czasie kariery zawodniczej występujący na pozycji młynarza w zespole Ulster i reprezentacji kraju. Triumfator Ligi Celtyckiej oraz Pucharu Sześciu Narodów, a także czterokrotny uczestnik pucharów świata.
W rugby zaczął grać w drużynach dziecięcych Banbridge RFC, grał również w szkolnej drużynie Portadown College, której kapitanem był w latach 1999–2000[2][3]. Początkowo występował jako filar, następnie został przestawiony na pozycję młynarza, zdarzały mu się też występy jako łącznik ataku[3][4].
W seniorskich zawodach zadebiutował w wieku 17 lat w rezerwach Banbridge RFC obok ojca i brata Marka, klub reprezentował także w rozgrywkach All-Ireland League[2][5]. Powrócił do niego na jeden mecz w 2010 roku jako część rehabilitacji po ciężkiej kontuzji karku[5][6]. Studiując w Newcastle upon Tyne był członkiem Akademii Newcastle Falcons[7][8], a po powrocie ze studiów związał się z występującym w All-Ireland League zespołem Belfast Harlequins, którego został następnie kapitanem[2][8][9].
W 2004 roku otrzymał kontrakt w regionalnej drużynie Ulster Rugby, w której zadebiutował już w tym samym sezonie przeciwko Munster[8], przedłużał go następnie kilkukrotnie – po raz ostatni do czerwca 2016 roku[10][11]. Opaskę kapitana zespołu przejął od swojego brata Simona w 2007 roku[2][12], a już rok wcześniej prowadził zespół[9]. Rolę tę pełnił do roku 2011, a następnie w sezonie 2014/2015[8][13]. Setny występ w regionalnych barwach zaliczył w 2010 roku[14], 150 zaś w styczniu 2014 roku[15]. Największymi sukcesami w klubie był triumf w Lidze Celtyckiej w sezonie 2005/2006[16], udział w finale Pucharu Heinekena w sezonie 2011/2012 oraz kolejny finał Pro12 w sezonie 2012/2013[8].
Reprezentował Irlandię w kadrze U-18[17], występował również w reprezentacji U-21[18], z którą w latach 2002[19] i 2003[20] na mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej zajął odpowiednio miejsca szóste[21] i dziewiąte[22].
Pierwsze powołanie do seniorskiej reprezentacji otrzymał pod koniec 2005 roku[23] i zadebiutował w meczu z All Blacks[2]. W ciągu kolejnego roku jeszcze trzykrotnie pojawił się na boisku, sześciokrotnie zaś pozostał na ławce rezerwowych, swój pierwszy start zaliczył zaś przeciwko Springboks w listopadzie 2006 roku[9]. W 2007 roku z reprezentacją zdobył Triple Crown[24], a następnie otrzymał powołanie do składu na Puchar Świata w Rugby 2007[25]. Po dwóch występach w podstawowej piętnastce doznał kontuzji, która miała go wyeliminować z dwóch pozostałych spotkań grupowych[26][27], szybka rehabilitacja sprawiła, że powrócił jednak na mecz z Argentyńczykami[28].
Irlandczycy z Bestem w składzie w 2009 roku zwyciężyli w Pucharze Sześciu Narodów dodatkowo zdobywając pierwszego od sześćdziesięciu jeden lat Wielkiego Szlema[3][29]. Kilka miesięcy później został pominięty w powołaniach na tournée British and Irish Lions 2009[30], wyjechał jednak w roli kapitana[31] na dwa mecze do USA i Kanady[32][33]. Ponownie opaskę kapitana założył w Pucharze Sześciu Narodów 2012[34]. Po ciężkiej kontuzji karku, która miała go wyeliminować z całego sezonu 2009/10[35][36], powrócił do rozgrywek reprezentacyjnych[37], początkowo do kadry A[38], a następnie do pierwszej reprezentacji, w której wystąpił we wszystkich spotkaniach Pucharu Sześciu Narodów 2010[39]. Przez kontuzjowaną kostkę nie wyjechał natomiast na czerwcowe spotkania na południowej półkuli[40].
Został umieszczony przez Declana Kidneya w trzydziestoosobowym składzie na Puchar Świata w Rugby 2011[41]. Zagrał na nim w trzech meczach fazy grupowej[42], kontuzja w meczu z Włochami pod znakiem zapytania postawiła jego ćwierćfinałowy występ przeciwko Walijczykom[43][44], jednak dzięki szybkiej rehabilitacji pojawił się na boisku w wyjściowej piętnastce[45]. Kolejna kontuzja karku odniesiona w październiku 2012 roku wyeliminowała go z listopadowych spotkań kadry[46].
Dość niespodziewanie został początkowo pominięty w składzie British and Irish Lions na australijskie tournée[47], nominowany został natomiast na kapitana irlandzkiej kadry udającej się do Północnej Ameryki[48][48][49]. Znalazł się jednak w składzie Lions, gdy jedenastotygodniowe zawieszenie otrzymał angielski młynarz, Dylan Hartley[50][51]. Zagrał wówczas w czterech spotkaniach z regionalnymi zespołami[52][53][54][55], z Brumbies pełniąc dodatkowo rolę kapitana[56][57], nie znalazł się jednak uznania w składach na testmecze. W listopadzie tego roku w meczu z All Blacks złamał rękę, kontynuował jednak grę w obronie aż do zakończenia akcji[58][59]. Szybka rehabilitacja i powrót do formy sprawiły, iż był podstawowym zawodnikiem irlandzkiej kadry podczas zwycięskiego Pucharu Sześciu Narodów 2014[60].