Rysa Zaruskiego

W tym artykule chcemy głębiej zagłębić się w temat Rysa Zaruskiego, zagadnienia, które w ostatnim czasie zyskało ogromne znaczenie. Rysa Zaruskiego stał się podstawowym aspektem w różnych obszarach, czy to na polu społecznym, politycznym, naukowym czy technologicznym. Jego wpływ jest tak transcendentny, że konieczne jest odniesienie się do jego różnych wymiarów i zastanowienie się nad jego wpływem na nasze codzienne życie. Poprzez tę analizę staramy się wykorzystać wiele krawędzi Rysa Zaruskiego i podkreślić jego znaczenie w konstruowaniu wiedzy i podejmowaniu decyzji w naszym nowoczesnym społeczeństwie.

Rysa Zaruskiego, widok z Dolinki Koziej
Przejście kominem do Żlebu Kulczyńskiego

Rysa Zaruskiego – potężna, schodząca do Dolinki Koziej skośna rysa w północnych ścianach masywu Koziego Wierchu. Nazwa wzięła się od nazwiska generała Mariusza Zaruskiego, który jako pierwszy miał wejść nią na Kozi Mur przed 1915 r.[1]. Czarny szlak turystyczny z Dolinki Koziej na Orlą Perć dochodzi do podstawy tej rysy. Śnieg zalega tutaj bardzo długo, często jeszcze w lipcu. Dalej Rysą Zaruskiego po skałach podchodzi się pod pionowy, ubezpieczony łańcuchami komin, później pod stromą i również ubezpieczoną łańcuchami rynnę, którą wchodzi się w Żleb Kulczyńskiego już ponad jego stromym progiem[2].

Odcinek ten jest najtrudniejszy na całym czarnym szlaku z dna Dolinki Koziej do połączenia z czerwonym szlakiem Orlej Perci. Do 2007 zdarzyło się na tym szlaku 6 wypadków, w tym 1 śmiertelny[3]. Po skałach często płynie niewielka struga wody (po deszczach znacznie powiększa się), przez co skały są śliskie. Miejscami występuje spora ekspozycja, a wspięcie się stromym kominem wymaga pewnej sprawności fizycznej[4].

Szlaki turystyczne

szlak turystyczny czarny – szlak czarny z Dolinki Koziej, odgałęziający się od zielonego szlaku na Zadnią Sieczkową Przełączkę ok. 20 min ponad Zmarzłym Stawem i prowadzący do Orlej Perci w rejonie Przełączki nad Buczynową Dolinką. Czas przejścia: 1 h, ↓ 50 min[5]

Przypisy

  1. ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część II. Zawrat – Żółta Turnia. Warszawa: Sport i Turystyka, 1951, s. 74.
  2. ↑ Józef Nyka: Tatry polskie. Przewodnik. Wyd. XIII. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2003. ISBN 83-915859-1-3.
  3. ↑ Kwartalnik turystyczny „W górach” Nr 1 (11), Zima 2007. Adam Marasek, Tatry – Orla Perć. Wypadki i akcje ratownicze
  4. ↑ Dariusz Dyląg: Orla Perć. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Rewasz, 2012. ISBN 978-83-62460-23-6.
  5. ↑ Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „WiT” S.c., 2009. ISBN 83-89580-00-4.