Sławomir Bittner

W dzisiejszym świecie Sławomir Bittner stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ społeczny, znaczenie historyczne czy wpływ na życie codzienne, Sławomir Bittner przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od powstania do rozwoju i możliwych przyszłych konsekwencji, Sławomir Bittner wywołał szeroką debatę i dyskusję w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy Sławomir Bittner i jego wiele aspektów, mając na celu zapewnienie szerokiego i wszechstronnego przeglądu tego tematu.

Sławomir Maciej Bittner
Maciek, Kajman Wojak
Ilustracja
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

21 lipca 1923
Warszawa

Data i miejsce śmierci

luty 1944 (?)
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa

Stanowiska

dowódca 1. kompanii „Felek” Batalionu „Zośka”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa †:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)
Multimedia w Wikimedia Commons

Sławomir Maciej Bittner, ps. Maciek, Kajman Wojak (ur. 21 lipca 1923 w Warszawie, zm. prawdopodobnie w lutym 1944 tamże) – podporucznik AK[1], podharcmistrz, pierwszy dowódca 1 kompanii „Felek” Batalionu „Zośka”.

Życiorys

Tablica upamiętniająca Sławomira Macieja Bittnera na ścianie budynku przy al. Niepodległości 165 w Warszawie

Urodził się w Warszawie jako syn Ludwika Bittnera, generała WP, i Anieli Haliny Rychłowskiej. Używał tylko drugiego imienia. Oficer rezerwy piechoty Wojska Polskiego.

Uczył się w gimnazjum we Lwowie, a od lata 1939 w I klasie licealnej I Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Należał do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Bolesława Chrobrego (nazywanej od koloru chust „Pomarańczarnią”).

Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939. Świadectwo dojrzałości uzyskał już na tajnych kompletach w I Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w 1942[2][3]. W konspiracji członek ZWZ. Od maja do sierpnia 1942 żołnierz jednego z patroli dywersyjnych IV odcinka „Wachlarza”. Od początku 1943 instruktor minerski w Grupach Szturmowych Szarych Szeregów.

W marcu 1943 był przybocznym komendanta grupy hufców, a od maja 1943 adiutantem ppor. Ryszarda Białousa „Jerzego”, dowódcy Oddziału Specjalnego „Jerzy” (przekształconego później w batalion Zośka).

Po śmierci Feliksa Pendelskiego „Felka”[4] 6 czerwca 1943 został dowódcą plutonu „Centrum”. Z chwilą utworzenia batalionu „Zośka” został dowódcą 1. kompanii „Felek” pod pseud. „Maciek”. Był jednym z najaktywniejszych żołnierzy warszawskich Grup Szturmowych.

Uczestnik wielu akcji bojowych, m.in.:

  • dowódca sekcji „Sten I” w akcji pod Arsenałem 26 marca 1943,
  • dowódca akcji likwidacyjnej SS-Oberscharführera Herberta Schultza 6 maja 1943,
  • dowódca grupy „Więźniarka” w akcji odbicia więźniów na stacji w Celestynowie 19 maja 1943,
  • dowódca grupy w akcji Sól przeprowadzonej 27 maja 1943 na Targówku,
  • ubezpieczenie mostu w akcji Czarnocin wykonanej 5/6 czerwca 1943,
  • ubezpieczenie likwidacji agenta Gestapo wykonanej w lipcu 1943 przez por. „Lenę”,
  • dowódca grupy osłonowej w akcji Góral 12 sierpnia 1943,
  • dowódca grupy „Atak” w akcji Sieczychy 20 sierpnia 1943,
  • uczestnik akcji Wilanów 26 września 1943, samowolnie przejął dowodzenie grupy „Lotnicy”.

Po ukończeniu tzw. Szkoły za Lasem mianowany 15 sierpnia 1943 podharcmistrzem (pseudonim instruktorski „Kajman Wojak”), a po ukończeniu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” – podchorążym.

W listopadzie 1943 został awansowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty. Aresztowany 18 lutego 1944 po wyjściu z lokalu konspiracyjnego pod adresem al. Niepodległości 165, po czym zaginął. Podejrzewa się, że został rozstrzelany w kilka dni po aresztowaniu w ruinach getta warszawskiego.

Rozkazem dowódcy batalionu „Zośka”, por. Ryszarda Białousa „Jerzego”, z 6 czerwca 1944 na jego cześć przyjęto dla 1. kompanii kryptonim „Maciek”.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Mianowany na podporucznika w listopadzie 1943.
  2. ↑ Stefan Kwiatkowski, Michał Wiland: Materiały biograficzne wychowanków Liceum i Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Liceum i Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, wrzesień 1993, s. 15.
  3. ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 320. ISBN 83-06-02325-0.
  4. ↑ Feliks Pendelski zginął pod Wolą Pękoszewską w czasie odwrotu po akcji „Czarnocin”
  5. ↑ M.P. z 2023 r. poz. 876
  6. ↑ Stanisław Broniewski: Akcja pod Arsenałem. Wrocław: KRIS Ltd., 1993, s. 147. ISBN 83-900931-1-1.

Bibliografia

  • Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 42–43. ISBN 83-211-0758-3.