SM U-47 (1915)

W tym artykule zagłębimy się w temat SM U-47 (1915), który wzbudził duże zainteresowanie i dyskusję w różnych obszarach. SM U-47 (1915) to temat, który stał się przedmiotem zainteresowania ekspertów, naukowców i specjalistów w tej dziedzinie, ze względu na jego znaczenie i wpływ w różnych sektorach. W ciągu ostatnich kilku dekad SM U-47 (1915) zyskał na znaczeniu i znaczeniu, generując niekończące się pytania i obawy dotyczące jego wpływu na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule szczegółowo i wyczerpująco przeanalizujemy różne aspekty SM U-47 (1915), aby zapewnić pełny i dobrze uzasadniony przegląd tego tematu.

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-47 z 1915 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.
SM U-47
Klasa

okręt podwodny

Typ

U-43

Historia
Stocznia

Kaiserliche Werft, Gdańsk

Początek budowy

sierpień 1914

Wodowanie

16 sierpnia 1915

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

28 lutego 1916

Los okrętu

zniszczony 28 października 1918

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


725 ton
940 ton

Długość

65 m

Szerokość

6,2 m

Zanurzenie testowe

50 metrów

Napęd
2 silniki Diesla (2x1200 KM), 2 silniki elektryczne (2x600 KM), 2 wały
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


15,2 węzła
9,7 węzła

Zasięg

powierzchnia: 9400 Mm / 8 węzłów
zanurzenie: 55 Mm / 5 węzłów

Uzbrojenie
6 torped, działo 88 mm
Wyrzutnie torpedowe

4 x 500 mm (dziób-rufa)

Załoga

36

SM U-47 – niemiecki okręt podwodny typu U-43 zbudowany w Kaiserliche Werft w Gdańsku w latach 1914-1916. Wodowany 16 sierpnia 1915 roku, wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 28 lutego 1916 roku. Służbę rozpoczął w III Flotylli pod dowództwem kapitana Heinricha Metzgera[1]. U-47 w czasie dwóch patroli zatopił 14 statków o łącznej pojemności 23 931 BRT oraz trzy uszkodził i jeden zajął jako pryz.

Pierwszym zatopionym statkiem był fiński parowiec pasażerski „Wellamo” o pojemności 1050 BRT, który 30 sierpnia 1916 roku został zatopiony około 9 mil na północny wschód od latarni morskiej na wyspie Tankar. Ostatnim statkiem zatopionym przez załogę U-47 był francuski parowiec „Vaulcanus” o pojemności 1470 BRT. W grudniu 1916 roku okręt przepłynął na Morze Śródziemne i został przydzielony do Pola Flotylli.

28 sierpnia 1917 roku kapitan Metzger został zastąpiony na dwa miesiące przez kapitana Johannesa Feldkirchnera[2]. W okresie od połowy stycznia do połowy czerwca 1918 roku dowódcą okrętu był Wilhelm Canaris. W czerwcu 1918 roku okręt uległ awarii i do końca wojny nie brał udziału w walkach. W czasie wycofywania się wojsk niemieckich z półwyspu Pula w końcu października 1918 roku okręt został zatopiony.

Przypisy

  1. ↑ Uboat.net WWI U-boat commanders - Heinrich Metzger (1884 -) później dowódca SM U-63(inne języki), SM U-39 oraz SM U-163.
  2. ↑ Johannes Feldkirchner (1884-1950) dowódca m.in. SM U-17(inne języki), SM U-72, SM UC-25.

Bibliografia

  • Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 27. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 176. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).

Linki zewnętrzne

Okręty podwodne typu U-43