Selinunt

W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Selinunt, temat, który wzbudził zainteresowanie i ciekawość ludzi z różnych dziedzin. Od wpływu na społeczeństwo po implikacje, jakie ma na nasze codzienne życie, Selinunt to temat, który zasługuje na szczegółową analizę. Idąc tym tropem, zagłębimy się w jego pochodzenie, ewolucję w czasie i różne perspektywy, które istnieją wokół niego. Niezależnie od tego, czy jesteś ekspertem w tej dziedzinie, czy po prostu osobą, która chce dowiedzieć się więcej na ten temat, ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i wzbogacającego przeglądu Selinunt.

Ruiny świątyni C na akropolu Selinuntu

Selinunt (gr. Σελινοῦς Selinous, łac. Selinūs, Selinuntum) – starożytne miasto, kolonia Megary Hyblaja w południowo-zachodniej części Sycylii. Obecnie ruiny na terenie gminy Castelvetrano pomiędzy wioskami Triscina di Selinunte od zachodu i Marinella di Selinunte od wschodu.

Historia

Według Diodora Sycylijskiego kolonię założono w 651 roku p.n.e., według Tukidydesa w 628 p.n.e. Świadectwa archeologiczne wskazują natomiast na połowę VII wieku p.n.e.[1] Największy rozkwit miasto przeżywało w VI-V stuleciu p.n.e.; o prymat na sycylijskim wybrzeżu północno-zachodnim toczyło długotrwałe walki z nieodległą Segestą[2].

Na początku V wieku p.n.e. skonfliktowany Selinunt sprzymierzył się z Kartaginą. Sojusz ten nie zapobiegł jednak złupieniu miasta przez wojska kartagińskie pod dowództwem Hannibala Magona w 409 roku p.n.e.[3] Miasto nie odzyskało już wcześniejszej pozycji ani świetności i po powtórnym zniszczeniu przez strony walczące (podczas pierwszej wojny punickiej), zostało opuszczone w 250 roku p.n.e., a jego mieszkańcy przenieśli się do Lilibeum[1]. Jego ostateczną zagładę spowodowało znacznie późniejsze (w okresie bizantyjskim) trzęsienie ziemi[2].

Zobacz też

Panoramiczne zdjęcie wnętrza tzw. świątyni E (świątyni Hery)
Panoramiczne zdjęcie wnętrza tzw. świątyni E (świątyni Hery)

Przypisy

  1. ↑ a b Historia archeologii (red. Paul Bahn). Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2019, s. 248, ISBN 978-83-213-5058-5.
  2. ↑ a b Słownik kultury antycznej. Grecja – Rzym (red. Lidia Winniczuk). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1988, s. 388, ISBN 83-214-0406-5.
  3. ↑ Lub w 408 p.n.e. (John Kenyon Davies: Demokracja w Grecji klasycznej. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2003, s.225, ISBN 83-7255-110-3).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

  • Giorgio Gullini: Selinunte. W: Enciclopedia Italiana di scienze, lettere ed arti . V Appendice. Roma: Istituto dell’Enciclopedia Italiana, 1994 (wł.)
  • Ettore Gabrici: Selinunte. W: Enciclopedia Italiana di scienze, lettere ed arti . T. 31, Roma: Istituto dell’Enciclopedia Italiana, 1936, s. 324. (wł.)